Refuge Conscrits met slecht weer
Refuge Conscrits met mooi weer.
Deze keer met mooi weer en geen verse sneeuw. Onze tussenstop in 'Magic Wood' van enkele dagen heeft de verse sneeuw volledig doen smelten. De volledige namiddag op het terras in de zon gelegen, kijkend naar de steenbokken(Bouquetins).
De steenbokken aan de hut
We staan ergens rond 3u30 op en starten de klim richting 'Aiguille de la Bérangère'(3425m). In deze condities aan puinhelling met 'schroot' tot op de top. In de start lukt het ons aardig om de steenmannen te volgen maar net voor dat we het sneeuwplateau bereiken raken we de weg kwijt. We zien sneeuw, dus we doen de crampons aan omdat we vermoeden dat de rest ook op de sneeuw verdergaat. Na 100m sneeuw zien we dat de rest van de beklimming gewoon over de rots gaat, de crampons terug uit. Het sneeuwveldje naar de top is maar een zakdoek groot en de rotsgraat is de eenvoudigere oplossing. De rotsgraat gaat verder naar de 'Col de a Bérangère'(3348m). De sneeuwcondities zijn beneden alle peil, ofwel is't verijst ofwel is't 'slush'. Bij elke voetstap ontdek je andere sneeuwcondities onder je voet. De klim naar de 'Dômes de Miage' is een gevaarlijke onderneming. De sneeuw ligt volledig verijst en de rotsgraat ligt zonder sneeuw, bijgevolg alleen maar een losse hoop stenen. Ik kies voor de losse stenen, duidelijk de foute oplossing. We hadden touwlengtes moeten trekken op de ijswand. Na wat hachelijke stappen op de losse troep stenen komen we veilig bij de sneeuwgraat. Het is terug betere firn, niet perfect maar wel veiliger als de voorgaande toestanden. We kruisen de eerste klimmers die de klim in omgekeerde richting doen. Wij zijn blijkbaar de enige die vandaag de doorsteek naar refuge du Durier wagen. De beklimming volgt de scherpe sneeuwgraat over de verschillende 'Dômes de Miages'(3672m). In totaal zijn het 5 toppen. Enkel de klim vanuit de 'Col de Miages' is nog stevig omhoog.
'Dômes de Miage' met zicht op 'Bionnassay' en 'Mont blanc'
De afdaling naar de 'Durier' is een lange dalende rotsgraat bestaande uit losse stenen.
Een zicht op de afdaling
Met 1 rappel van 10m. Voorzichtig afklimmen is de boodschap. Na in totaal 8u klimmen bereiken eindelijk de hut.
Refuge Durier
We blijven tot een uur of 6 in de zon liggen, met een mooi zicht op de Bionnassay. We bevinden ons boven de wolken, wat een vreemd zicht.
Luieren boven de wolken
Bart speelt voor 'waterboy' voor de hut. Wegens een gebrek aan stromend water wordt smeltwater van de gletscher in flessen gegoten en gebruikt voor het koken. Het avondeten is een echt festijn: een stevige soep met vers gebakken brood, een spaghetti met spekblokjes en als dessert een stevig stuk cake. Om 3u staan we op en vertrekken richting 'Aiguille du Bionnassay' (4052m). Eerst een hoop stenen omhoog, gelukkig staan er steenmannen. Dan een mooie firnwand waarna je de sneeuwgraat bereikt tot aan de eerste rots. De eerste touwlengtes zetten de toon. Een pittige klim op voornamelijk mooie en solide rots. We besluiten onze crampons aan te houden en touwlengtes te trekken. Op de 5 korte touwlengtes steek ik maar 3 tussenzekeringen, een beetje weinig. Bart haalt enkele aangepaste technieken uit de kast, zoals beenverklemmingen, met de nodige schrammen als gevolg. Ik klem bij de start van de 5e touwlengte mijn stijgijzer in een barst, met veel moeite krijg ik mijn voet terug. Onze leercurve is hoog vandaag. Het resterende stuk naar de top is een mooie steile sneeuwgraat. Vandaar krijg je ook zicht op de rest van de beklimming. Je ziet het vervolg van de graat tot aan 'Piton des italiens' en daarachter 'Dôme de Gouter'.
De top van 'Aiguille du Bionnassay' met zicht op 'Mont Blanc'
De sneeuwgraat is puur genieten, scherp, luchtig en een stevige afgrond aan elke kant.
Het verdere verloop van de route richting 'Dôme de Gouter'
Na 'piton des Italiens' slaat bij mij de motor af, vermoedelijk slecht water gedronken. Ik voel me vreselijk moe en heb darmkrampen. Met wat afzien en onder aanmoedigingen van Bart geraken we tot aan 'Dôme du Gouter'. Bart loopt rustig fluitend achter me aan, die staat nog fit.
Een zicht op de 'Mont Blanc'
Nu 2u stijgen naar de top van de 'Mont Blanc'(4807m), oef. Na de 'Dôme du Gouter' vervoegt ons sneeuwspoor de normaalroute van de 'Mont Blanc'. Eigenlijk een grote snelweg naar boven. Aan de 'Vallot hut' staat een stevige wind en we besluiten een goretex-jas aan te doen. Tijdens deze verkleedpartij, neemt de wind met een stevige ruk de zonnebril van Bart zijn hoofd. Onvindbaar verloren. Dan maar zonder zonnebril. Mijn motor sputtert nog altijd. Uiteindelijk bereiken we de top, waar we niet lang blijven. Bart zonder zonnebril, ik ne platte vis en een stevige wind zijn enkele redenen.
Top van 'Mont Blanc'
In snel tempo dalen we af. In geen tijd staan we terug aan 'Dôme du Gouter' en enkele koeken later aan 'refuge du Gouter'. We dalen dus af langs de normaalroute. Aan de hut ne peperkoek en cola en de motor draait weer. Over de afdaling naar 'nid d'aigle' , dit is het treinstation onder de hut, ga ik niet veel vertellen, enkel lang stappen tussen de bendes steenbokken. Nog wat chaos aan de balie van het station, 1u20 min treinrit en we zitten aan een frisse pint in Saint-Gervais.
Nog bedankt Bart voor het maken van de foto's
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten