Het bouwverlof is niet de ideale periode wegens de steevaste namiddag onweders. En tijdens ons verblijf met een onstabiele weerperiode nog erger en dus 3 seizoen op één dag. Van hitte tot overstroming. Toch is er elke dag geklommen. Hebben we geluk of zijn we tactisch, geen idee maar op 10 dagen maar 1 maal nat geworden. Ik tel hierbij de overstroming van onze tenten op camping wel niet mee. Dankzij een goed restaurant op de camping geen echte ramp. De bergen rond de Falzorego pas zijn met hun zeer beperkte aanlopen, uitermate geschikt, om ook met minder stabiel weer, alsnog het beste uit je vakantie te halen. Voor een introductie in tradklimmen en sportklimmen is 'Cinque torri' de beste locatie. Wegens het mooie uitzicht kan dit wel soms druk zijn. Ook kan je hierbij alvast ook een beetje wennen aan de hoogte. Rond deze torens hebben ze een gratis openlucht museum van de loopgraven van WO I. Dit geeft toch wat extra aan het klimmen hier.
De hospitaal barakken van WO I op 'cinque torri'
Onze leuke eenvoudige beklimmingen op 'Cinque Torri':
Trad mini-multipitch:
-Torre lusy: 'via Lusy Pompanin' IV-/III/III+/IV-/IV-/III
Iris op 'Torri Lusy'
-Quarta alta: 'Via normale Quarta Bassa' III+/III- en vervolg 'Via normale Quarta Bassa' IV-/III+
-Torri Englese: 'via normale' III+ en dan file! Rechts hiervan perfect oefenterrein voor klemblokken
-Torre Latina: 'via normale' III+/III+/III+
Sportklimmen:
-School of rock 1 tem 16 (quotatie aan de harde kant)
-Quarta Bassa: Indios: 6a & Coscia: 6a & Bassa twelve: 4c & Bassa Thirteen: 4c
Marty op 'Quarta bassa'
Wat spelen op de sportklimroutes op 'Cinque torri'
Voor multipitch initiatie zijn er verschillende opties. Omdat wij niet op de parkings sliepen maar in't dorp 'Cortina d'Ampezzo' beneden aan de pas, was het moeilijk om als eerste touwgroep aan de wand te staan. Maar gezien de vele opties hebben we telkens onze routekeuze terplaatse kunnen wijzigen.
Multipitch:
-Lagazuoi Piccolo (West wand): 'Michela' IV+/III/IV/III+/IV/III+/III+ 220m
Veel meer als enkele slaghaken op de standplaatsen zal je niet tegenkomen. Echt een trad route 'pur sans'. De weg zoeken lukt redelijk wegens de goede beschrijving. Touwlengte 1 is wel eigenaardig. Het relais is onmogelijk bereikbaar, wegens enorme touwwrijving door het route verloop. Een extra tussen relais 3 meter links is noodzakelijk. Tenzij je de topo niet volgt en de barst blijft volgen en niet links af gaat.
De afdaling is trouwens ook best spannend. Traverseren op een soort 'geröll-band'. Zekeren is hier eigenlijk geen optie wegens steenslaggevaar naar de onderliggende andere klimroutes. De beschreven abseil hebben niet gevonden , gewoon afklimmen tot op paadje.
-Col dei Bos (South face): 'Spigolo Alpini' III+/IV/IV/IV/III+/IV/III/IV/IV- 300m
In essentie is hier het zoeken naar het routeverloop een enorme uitdaging. De moeilijkere routes op deze wand zijn duidelijk gemakkelijker te vinden. Let op met touwlengte 2, zeer fragiele rots en enkele meters moeilijk af te zekeren. Met enige voorzichtigheid geen probleem. Hoe hoger je komt, hoe beter de rots en met enkele leuke klimpassages. Weliswaar zeer eenvoudig.Tenminste als je in de route zit!
Ik ben geen fan van via-ferrata, maar voor mij een optie als de weergoden niet willen meewerken. En zeker op deze locatie best wel waardevol, met zijn mooie uitzichten en historische loopgraven en tunnels van WO I.
via ferrata:
-Col Rosa: 'Ettore Bovero' VF3B
De aanloop is rechtstreeks van Camping Olympia. Het is wel een stevige aanloop bij warm weer! Prachtig weer tijdens onze beklimmen. En leuk om op de top in de WO I tunnels te kunnen schuilen tegen de regenbui die snel overwaait.
Iris en Marty op 'Col Rosa' via ferrata
The wild bunch op 'Col Rosa'
Schuilen in de loopgraven op de top van 'Col Rosa'
-Col dei Bos / Degli Alpini VF3B
Dit is ingericht als een voorbeeld via-ferrata door het leger. Mooi parcours en mooi uitzicht op Cinque Torri.
We kiezen om op de top door te steken naar het kabelbaanstation. Dit blijkt nog een hele klim te zijn, maar het pintje smaakt daar wel. Zeker als er daar ene gids in volledige WO I klederdracht uitleg geeft op't terras.
Na de frisse pint dalen we of door de WO I tunnels die bijna volledig tot aan de voet van de berg doorlopen. Een avontuur. Alvast genoeg trappen. Op't terras beneden kijkt iedereen niet meer topfit!
Col dei bos via ferrata Degli Alpini
The wild bunch op 'col dei bos'
Having fun on 'Col dei bos'
Afdaling 'Col dei bos' met zicht op 'Tofana di roses'
Speciaal weer bij stijgen naar kabelbaanstation
Gids in orginele WO I kledij
De afdaling door de tunnels
Bies en Marty testen de loopgraven
Lekker terraske na lange dag
-Monte Paterno of Patternkofel: Sentiero de Luca Inerkofler VF2B
Eén van de meest gevarieerde via-ferrata's die ik ken. Van tunnels, richels, doorsteken, puingeul afdalen, steile wanden, geulen,... En het zicht op de drei zinnen was beperkt door de grote wolken. Die wolken hebben ook wel wat.
Monte Paterno 'innerkofler' via-ferrata met zicht op de hut en 'Todlinger knote'
Monte Paterno kabelke hijsen
Bies en Marty op weg Monte Paterno (duidelijk bijna boven)
Bies in de zogezegde 'crux' van de route?
The wild bunch op topke van Monte Paterno
Juist in de afdaling een glimp van 'Drei Zinnen' opgevangen
Sportklimmen aan de voet van de Hexenstein
Na het bezoek aan het kasteel in de naburige vallei gaan we nog wat sportklimmen. Leuke routes. Wij kiezen per toeval de rechte wand routes. De meeste routes zijn plaatroutes. Er zijn ook enkele grote stenen waaronder je kan schuilen moest het regen.
Gelati mmmmmmmmmmmm
Praktische tips:
- Camping Olympia in Cortina d'Ampezzo of een camping dichterbij de Falzorego pas.
- Op de verschillende parkings langs de Falzorego pas wordt ook uitgebreid in mobielhome's geslapen. Dit garandeerd een vroege start.
- Rockfax topo van Dolomieten is handig, maar koop terplaatse eventueel ook een topo met een schema van de multipitch. Dit helpt bij het route zoeken. De echte opdracht van een Dolomieten route is namelijke het parcours zoeken. Elke hulp hierbij is welkom.
- Cinque torri kan per auto ipv kabelbaan, rij naar Cinque torri hut. Wel weinig beschikbare parkings. Maar dan ben je wel minder afhankelijk van openingsuren kabelbaan. Best ook wachten tot die wieler-wedstrijd-terroristen boven zijn, i.p.v. midden in de koers de steile smalle slingerweg op te rijden. Maar die wedstrijd-officiel vond dat blijkbaar geen probleem, mijn 'ambriage' dacht daar toch anders over!
- 'Gelati' is ook een must in Italië
Met dank aan de gezellige vakantiegangers: Bies, Iris en Marty.
dinsdag 10 maart 2015
Rocher Régissa
Met Nele, Erik en Sofie is tradklimmen in Rocher Régissa best leuk. Dit Belgische gebiedje geopend door JC. Vittoz met bijhorende topo is best wel interessant. De locatie is niet zo ver van het bekende gebiedje Modave nabij Huy.
Deze pudding / conglomeraat rots leent zich wel voor klemblokken en friends. En met zijn 25m hoogte zeker de moeite. Zo'n 50 tal routes van kort tot lang, van zeer eenvoudig tot 6a/b. Niets voor uwe eerste 7e graad te gaan klimmen. Er staan enkel haken waar mobiele zekeringen niet mogelijk zijn en natuurlijk een relais om terug te keren. De plaatroutes blijven echter geëngageerd. Start dus best met de barstroutes om te wennen aan de rots en het zekeringen steken. Het is een westwand dus met warmer weer heb je betere klimcondities. Zeker condens op de kiezelstenen geeft weinig vertrouwen. Het enige echte minpunt is de lawaaierige autoweg. Maar dit zal mij meer storen als de modale stedeling. Met dank aan de leuke bende voor de leuke klimdag.
Sofie in 'Le Merle à tête blanche'
Sofie iets hoger
info:
- movie
- link topo
- info forum JC Vittoz (wel eerst login vragen )
- meenemen: volledige set friends en klemblokken
Deze pudding / conglomeraat rots leent zich wel voor klemblokken en friends. En met zijn 25m hoogte zeker de moeite. Zo'n 50 tal routes van kort tot lang, van zeer eenvoudig tot 6a/b. Niets voor uwe eerste 7e graad te gaan klimmen. Er staan enkel haken waar mobiele zekeringen niet mogelijk zijn en natuurlijk een relais om terug te keren. De plaatroutes blijven echter geëngageerd. Start dus best met de barstroutes om te wennen aan de rots en het zekeringen steken. Het is een westwand dus met warmer weer heb je betere klimcondities. Zeker condens op de kiezelstenen geeft weinig vertrouwen. Het enige echte minpunt is de lawaaierige autoweg. Maar dit zal mij meer storen als de modale stedeling. Met dank aan de leuke bende voor de leuke klimdag.
Sofie in 'Le Merle à tête blanche'
Sofie iets hoger
info:
- movie
- link topo
- info forum JC Vittoz (wel eerst login vragen )
- meenemen: volledige set friends en klemblokken
zaterdag 30 augustus 2014
Echelle de Pierre
Na een toffe vakantie met klimmers en kinders in Ardèche, beslis ik om met het bouwverlof thuis te blijven.
Doordat ik meer in de noordwand van Les Awirs zat, dan thuis, raak ik stilaan terug fit. Teveel vrienden? Super leuk en relaxed.
Enkele weekends Ettringen om terug barst te leren klimmen doen deugd.
En stilaan klim ik zoals de rest van de bende de andere routes op de noordwand: Pink sissi bolt, ça colle Trane, the Fin, single vision, blocage d'Orage,... Zelfs met stevig regenweer sneuvelen enkele toppers. Blocage d'Orage heeft zijn naam niet gestolen. Awirs noordwand begint stilaan onze thuiszaal te worden.
Met de vaste eindstop met een 'Rochefort 10' (AKA aspirine 33cl in een glas) in de locale Brasserie 'Convivium'.
Een dagje spelen met Micha in de noordwand doet wonderen. Als je iemand de passen zo rustig en gecontroleerd ziet klimmen, dat werkt enorm inspirerend. Ik ben nogal een watje boven de haak. Ik sta Micha te zekeren in de dyno 'rien ne va plus' en zie hem een paar fameuze vallen maken. Daarna zie ik hem mooi de dyno landen! We kijken elkaar verrast aan. Ik probeer ondertussen 'Double vision', hoewel ik het einde eigenlijk had afgeschreven als te moeilijk. Maar eenmaal aan de laatste haak gekomen is het vet van de soep. Maar gezien de positieve energie, probeer ik nog een paar passen verder. Als Micha zo kan vallen, dan kan ik tenminste nog wat moeite doen. Volledig in de verzuring wring ik de laatste passen er alsnog uit. Zelfs als noodoplossing komt er nog een hielhoek aan mijn hand uit. Volledig verrast clip ik de relais. Misschien inderdaad niet zo snel opgeven!
Micha klimt nog zijn nieuwe lijn 'the Iron Curtain'. Opnieuw motiverend om te zien.
Een weekendje Fontainebleau boulderen met mijn zusje, schoonbroer, sofie en Kobeke helpt om de vingers en de bekende V-plank van Kobe terug fit te krijgen. V-plank van kobe = lichaam gestrekt in een dak houden waarbij je gat te laag blijft hangen door gebrek aan lichaamsspanning. We hebben ook nog een nieuwe bouldertje geopend 'Nightfury'. Voor deze moet ik terug! Mooi ding.
En ook nog een gemakkelijk bouldertje geopend: 'Jeu de Moules' op Roche Aux Oiseaux.
Na een half jaar kruip ik opnieuw in 'Echelle de Pierre'. Mijn persoonlijke project route.
Bij het setjes hangen lijken de passen er nog steeds in te zitten. Door de extra power zijn enkele afkortingen zelfs mogelijk.
Echter de start voelt nog steeds aan, als teveel harde passen achter elkaar.
Mijn eerste poging is verbazend vloeiend. Hoewel er nog steeds foutjes insluipen, klim ik steeds verder.
Toch een 4-tal passen blijven op de rand van vallen. Na de helft van de route vind ik een rustpas in knieklem.
Hartslag piekt serieus, ademhaling fluit. Na een 5-tal minuten rust, klim ik rustig de rest! Met ongeloof clip ik de relais.
Hoe is dat nu mogelijk, van onmogelijk 10 jaar geleden tot uitklimmen nu.
Zoals SOS piet zou zeggen, wat hebben we vandaag geleerd:
1. onderschat niet de positieve energie van talentvolle klimmers en goede vrienden.
2. te koud is te koud, bij 10°C functioneren mijn spieren niet meer optimaal.
3. memoriseren van passen helpt werkelijk in methode gevoelige routes.
4. Je hoofd leeg maken en een poging doen naar best vermogen is perfect. Echter deze mindset is minder eenvoudig in te stellen als je zou denken. Het evenwicht tussen concentratie, ademhaling, rustpassen, timing, voetenwerk, welke greep nu?, waar clippen? is minder eenvoudig als je zou denken. Maar zo motiverend wanneer dit zelfs al is't maar éénmaal per jaar lukt.
Hierbij het oude filmpje van 'Echelle de Pierre' met de volledige beta, dus voor een 'à vue' poging niet verder kijken.
Met Dank aan Bies voor montage, aan Walter en Iris voor het filmen.
Doordat ik meer in de noordwand van Les Awirs zat, dan thuis, raak ik stilaan terug fit. Teveel vrienden? Super leuk en relaxed.
Enkele weekends Ettringen om terug barst te leren klimmen doen deugd.
En stilaan klim ik zoals de rest van de bende de andere routes op de noordwand: Pink sissi bolt, ça colle Trane, the Fin, single vision, blocage d'Orage,... Zelfs met stevig regenweer sneuvelen enkele toppers. Blocage d'Orage heeft zijn naam niet gestolen. Awirs noordwand begint stilaan onze thuiszaal te worden.
Met de vaste eindstop met een 'Rochefort 10' (AKA aspirine 33cl in een glas) in de locale Brasserie 'Convivium'.
Een dagje spelen met Micha in de noordwand doet wonderen. Als je iemand de passen zo rustig en gecontroleerd ziet klimmen, dat werkt enorm inspirerend. Ik ben nogal een watje boven de haak. Ik sta Micha te zekeren in de dyno 'rien ne va plus' en zie hem een paar fameuze vallen maken. Daarna zie ik hem mooi de dyno landen! We kijken elkaar verrast aan. Ik probeer ondertussen 'Double vision', hoewel ik het einde eigenlijk had afgeschreven als te moeilijk. Maar eenmaal aan de laatste haak gekomen is het vet van de soep. Maar gezien de positieve energie, probeer ik nog een paar passen verder. Als Micha zo kan vallen, dan kan ik tenminste nog wat moeite doen. Volledig in de verzuring wring ik de laatste passen er alsnog uit. Zelfs als noodoplossing komt er nog een hielhoek aan mijn hand uit. Volledig verrast clip ik de relais. Misschien inderdaad niet zo snel opgeven!
Micha klimt nog zijn nieuwe lijn 'the Iron Curtain'. Opnieuw motiverend om te zien.
Een weekendje Fontainebleau boulderen met mijn zusje, schoonbroer, sofie en Kobeke helpt om de vingers en de bekende V-plank van Kobe terug fit te krijgen. V-plank van kobe = lichaam gestrekt in een dak houden waarbij je gat te laag blijft hangen door gebrek aan lichaamsspanning. We hebben ook nog een nieuwe bouldertje geopend 'Nightfury'. Voor deze moet ik terug! Mooi ding.
En ook nog een gemakkelijk bouldertje geopend: 'Jeu de Moules' op Roche Aux Oiseaux.
Na een half jaar kruip ik opnieuw in 'Echelle de Pierre'. Mijn persoonlijke project route.
Bij het setjes hangen lijken de passen er nog steeds in te zitten. Door de extra power zijn enkele afkortingen zelfs mogelijk.
Echter de start voelt nog steeds aan, als teveel harde passen achter elkaar.
Mijn eerste poging is verbazend vloeiend. Hoewel er nog steeds foutjes insluipen, klim ik steeds verder.
Toch een 4-tal passen blijven op de rand van vallen. Na de helft van de route vind ik een rustpas in knieklem.
Hartslag piekt serieus, ademhaling fluit. Na een 5-tal minuten rust, klim ik rustig de rest! Met ongeloof clip ik de relais.
Hoe is dat nu mogelijk, van onmogelijk 10 jaar geleden tot uitklimmen nu.
Zoals SOS piet zou zeggen, wat hebben we vandaag geleerd:
1. onderschat niet de positieve energie van talentvolle klimmers en goede vrienden.
2. te koud is te koud, bij 10°C functioneren mijn spieren niet meer optimaal.
3. memoriseren van passen helpt werkelijk in methode gevoelige routes.
4. Je hoofd leeg maken en een poging doen naar best vermogen is perfect. Echter deze mindset is minder eenvoudig in te stellen als je zou denken. Het evenwicht tussen concentratie, ademhaling, rustpassen, timing, voetenwerk, welke greep nu?, waar clippen? is minder eenvoudig als je zou denken. Maar zo motiverend wanneer dit zelfs al is't maar éénmaal per jaar lukt.
Hierbij het oude filmpje van 'Echelle de Pierre' met de volledige beta, dus voor een 'à vue' poging niet verder kijken.
Echelle de Pierre- Les Awirs from kobe on Vimeo.
'Echelle de Pierre', klimmers Bies en KobeMet Dank aan Bies voor montage, aan Walter en Iris voor het filmen.
donderdag 3 april 2014
Mallorca
Met de kerstdagen zon zoeken naar jaarlijkse gewoonte. Dit maal in Mallorca.
Ik laat ditmaal de foto's spreken
Kobe op Mallorca beach
Marty op Mallorca beach 'de harde dobber'
Mallorca beach
Beach hugging
Opwarmen bij 8bft
De bende aan tafel
Bies
Walter in 'Alaro'
Marty in 'Alaro'
Alaro old school sector
Ik laat ditmaal de foto's spreken
Kobe op Mallorca beach
Marty op Mallorca beach 'de harde dobber'
Mallorca beach
Beach hugging
Opwarmen bij 8bft
De bende aan tafel
Bies
 |
| Van Blogger |
Marty in 'Alaro'
Alaro old school sector
woensdag 2 oktober 2013
Echelle de Pierre
Voor alles is een eerste keer zelfs na 23e jaar klimmen. Ik heb mezelf nooit kunnen motiveren om langer dan 3 echte pogingen in een klimroute te doen.
Het zogenaamde projecten voor weken aan één stuk tot je de route kan toppen, vond ik een saaie bedoening. Het leren van bewegingen door routes binnen mijn nivo te doen, sprak me meer aan.
Ik vermoed dat ik nu een route heb gevonden, die me genoeg kan motiveren, om er in te werken.
Het projecten kan beginnen in een route die al vermoedelijk 9 jaar op zijn eerste beklimming ligt te wachten.
De aanloop naar het project:
Op de noordwand van 'Les Awirs' heb ik 9 jaar geleden een project verkend, samen met Patrick. Omdat de wand ongeveer 20m hoog is en over deze hoogte ongeveer 7m overhangt, was destijds het verkennen van dit project een ware strijd. Van bovenuit heb ik toen stukjes klimtouw in de zandlopers gebonden om zo een toprope te kunnen installeren. Onderaan is het echter eerder een plafond.
In dat stuk ben ik beginnen slingeren totdat ik in een soort gat mezelf aan een druipsteen kon vastgrijpen. De druipsteen had de vorm van een voet en tussen de dikke teen en de andere teen zat een klein gaatje. Hier heb ik dan een 6mm touwtje doorgestoken met echteraan een knoopje. Toen viel ik uit het gat, weliswaar terug in't zekeringtouw. Gelukkig kon ik nog net het dunne touwtje opvissen. Met een stijgklem heb ik met dan op het 6mm touwtje opnieuw naar het gat getrokken. Dan met mijn kop in dat hol heb ik met een stukje dik touw een strik gemaakt rond de hiel van de voet (druipsteen). Een beetje puzzelen want de hiel was nogal rond. Oef, eindelijk een tussen zekering om zo dat passen te testen. Bij het testen vlogen we zo ver terug uit de wand dat we eigenlijk geen progressie maakten. We beslissen om het weekend erna met de ladder van de pa van Patrick (Pierre) op de aanhangwagen naar de wand te rijden. Met de ladder tegen de voet van de wand zetten we een mechanische haak (plaquette). Hierdoor konden we eindelijk testen zonder telkens opnieuw te moeten beginnen. Dit alles zonder veel effect, we zijn beide niet goed genoeg om veel passen te maken. We noemen het project 'Echelle de Pierre' ofwel 'Ladder van Pierre'. En het project wordt verder met rust gelaten, wachtend op betere klimmers. Ik heb een goede herinnering aan de wand, omdat ik er één van mijn eerste 7a klim die ik zelf heb mogen behaken. Een oude artif route van Jean-Pol Lacroix. 'Daisycutter' is een overhangende route op mega grepen.
Dit jaar beslis ik met Bart op een regendag eens te gaan kijken, want de wand blijft toch altijd droog. Bart kan bijna alle passen maken, ik bak er nog niet veel van.
Maar we kunnen hierdoor de volledige route wel behaken. Een vermoeiend werkske. We zijn beide enorm verbaast hoeveel krachtinspanning het zetten van een lijmhaak in een overhang kost. Mechanische haken zijn hiervoor veel eenvoudiger, echter de plaquettes die in't verleden gezet zijn, zijn nu al aan vervanging toe.
Het project is opnieuw een halfjaar blijven liggen. Ik ga met Bies opnieuw een kijkje nemen. De eerste sessie heb ik meer dan 1,5u in de gordel liggen bungelen met een borstel om de grepen te poetsen. Met dank aan Bies voor het zekeren zonder in slaap te vallen. Bies is de eerste keer wat overweldigd door de overhang, maar na enkele weekends in naburige routes te puzzelen is de schrik er al snel uit. Eerst speelt hij nog in de 'gemakkelijkere' naburige routes, zoals 'Daisycutter'. Daarna zoeken we samen naar oplossingen voor 'echelle de Pierre'. Een leuke wisselwerking. In 4 stukken lukt het redelijk snel. Bies kan hem zelfs al in 3 stukken. Denk nu niet dat dit een 8e graads route is, mijn max klimnivo is 7b. En deze passen voelen 6c tot 7a aan. Alleen zijn't er veel voor mij. Voor bijna elke beweging zijn meerdere opties, de ene al vermoeiender dan de andere. De kwestie is om de eenvoudigste optie te vinden en deze precies uit te voeren. Zelfs aan de grote vinnen aan't relais kan het nog mis gaan. Ook blijven zoeken naar rustpassen, elke sessie vinden we nog knieklemmen. Maar beide zijn we na 2 pogingen in het project kapot. En zelfs de setjes uithalen blijkt dan teveel van't goede. Elke avond vallen we bijna in ons bord bij het pintje. De route blijft een uitdaging, hoewel de laatste sessie frustrerend was. Ik dacht alle passen te kunnen. Maar er ontbrak nog ergens één beweging. Die blijkt een extra crux (moeilijkste pas van de route) te worden. Ook de schrik om een voorklimmers val te maken blijkt een hindernis. Ik ben en blijft ne bangerik. Al meerdere keren luidop tijdens het klimmen tegen mezelf gezegd, allez Kobe ge kunt dit.
Deze hele procedure is voor mij nieuw en een speciaal mentaal proces. Benieuwd hoelang ik dit nog volhoud!
Dit is trouwens een open project, zoals alle routes die ik behaak. Het zou kunnen dat dit reeds geklommen is, maar ik vermoed van niet. Dus iedereen die voor de 'first ascend' of eerste beklimming wil gaan is welkom. De start is 1e haak gemeenschappelijk met 'Daisycutter' en gaat dan links af. En voor dat weer iemand vraagt: 'Is de noordwand niet gesloten?' Nee, dat deel is nog steeds open. Alle routes rechts van '8-ball' zijn nog steeds open.
Als trouwens iemand weet waar ik 'kniepads' of kniebeschermers kan vinden, geef eens een seintje. Mijn knieen liggen nu elk weekend vol krassen!
Hieronder een video met de volledige beta, dus voor een 'à vue' poging niet verder kijken.
Met Dank aan Bies voor montage, aan Walter en Iris voor het filmen.
Het zogenaamde projecten voor weken aan één stuk tot je de route kan toppen, vond ik een saaie bedoening. Het leren van bewegingen door routes binnen mijn nivo te doen, sprak me meer aan.
Ik vermoed dat ik nu een route heb gevonden, die me genoeg kan motiveren, om er in te werken.
Het projecten kan beginnen in een route die al vermoedelijk 9 jaar op zijn eerste beklimming ligt te wachten.
De aanloop naar het project:
Op de noordwand van 'Les Awirs' heb ik 9 jaar geleden een project verkend, samen met Patrick. Omdat de wand ongeveer 20m hoog is en over deze hoogte ongeveer 7m overhangt, was destijds het verkennen van dit project een ware strijd. Van bovenuit heb ik toen stukjes klimtouw in de zandlopers gebonden om zo een toprope te kunnen installeren. Onderaan is het echter eerder een plafond.
In dat stuk ben ik beginnen slingeren totdat ik in een soort gat mezelf aan een druipsteen kon vastgrijpen. De druipsteen had de vorm van een voet en tussen de dikke teen en de andere teen zat een klein gaatje. Hier heb ik dan een 6mm touwtje doorgestoken met echteraan een knoopje. Toen viel ik uit het gat, weliswaar terug in't zekeringtouw. Gelukkig kon ik nog net het dunne touwtje opvissen. Met een stijgklem heb ik met dan op het 6mm touwtje opnieuw naar het gat getrokken. Dan met mijn kop in dat hol heb ik met een stukje dik touw een strik gemaakt rond de hiel van de voet (druipsteen). Een beetje puzzelen want de hiel was nogal rond. Oef, eindelijk een tussen zekering om zo dat passen te testen. Bij het testen vlogen we zo ver terug uit de wand dat we eigenlijk geen progressie maakten. We beslissen om het weekend erna met de ladder van de pa van Patrick (Pierre) op de aanhangwagen naar de wand te rijden. Met de ladder tegen de voet van de wand zetten we een mechanische haak (plaquette). Hierdoor konden we eindelijk testen zonder telkens opnieuw te moeten beginnen. Dit alles zonder veel effect, we zijn beide niet goed genoeg om veel passen te maken. We noemen het project 'Echelle de Pierre' ofwel 'Ladder van Pierre'. En het project wordt verder met rust gelaten, wachtend op betere klimmers. Ik heb een goede herinnering aan de wand, omdat ik er één van mijn eerste 7a klim die ik zelf heb mogen behaken. Een oude artif route van Jean-Pol Lacroix. 'Daisycutter' is een overhangende route op mega grepen.
Dit jaar beslis ik met Bart op een regendag eens te gaan kijken, want de wand blijft toch altijd droog. Bart kan bijna alle passen maken, ik bak er nog niet veel van.
Maar we kunnen hierdoor de volledige route wel behaken. Een vermoeiend werkske. We zijn beide enorm verbaast hoeveel krachtinspanning het zetten van een lijmhaak in een overhang kost. Mechanische haken zijn hiervoor veel eenvoudiger, echter de plaquettes die in't verleden gezet zijn, zijn nu al aan vervanging toe.
Het project is opnieuw een halfjaar blijven liggen. Ik ga met Bies opnieuw een kijkje nemen. De eerste sessie heb ik meer dan 1,5u in de gordel liggen bungelen met een borstel om de grepen te poetsen. Met dank aan Bies voor het zekeren zonder in slaap te vallen. Bies is de eerste keer wat overweldigd door de overhang, maar na enkele weekends in naburige routes te puzzelen is de schrik er al snel uit. Eerst speelt hij nog in de 'gemakkelijkere' naburige routes, zoals 'Daisycutter'. Daarna zoeken we samen naar oplossingen voor 'echelle de Pierre'. Een leuke wisselwerking. In 4 stukken lukt het redelijk snel. Bies kan hem zelfs al in 3 stukken. Denk nu niet dat dit een 8e graads route is, mijn max klimnivo is 7b. En deze passen voelen 6c tot 7a aan. Alleen zijn't er veel voor mij. Voor bijna elke beweging zijn meerdere opties, de ene al vermoeiender dan de andere. De kwestie is om de eenvoudigste optie te vinden en deze precies uit te voeren. Zelfs aan de grote vinnen aan't relais kan het nog mis gaan. Ook blijven zoeken naar rustpassen, elke sessie vinden we nog knieklemmen. Maar beide zijn we na 2 pogingen in het project kapot. En zelfs de setjes uithalen blijkt dan teveel van't goede. Elke avond vallen we bijna in ons bord bij het pintje. De route blijft een uitdaging, hoewel de laatste sessie frustrerend was. Ik dacht alle passen te kunnen. Maar er ontbrak nog ergens één beweging. Die blijkt een extra crux (moeilijkste pas van de route) te worden. Ook de schrik om een voorklimmers val te maken blijkt een hindernis. Ik ben en blijft ne bangerik. Al meerdere keren luidop tijdens het klimmen tegen mezelf gezegd, allez Kobe ge kunt dit.
Deze hele procedure is voor mij nieuw en een speciaal mentaal proces. Benieuwd hoelang ik dit nog volhoud!
Dit is trouwens een open project, zoals alle routes die ik behaak. Het zou kunnen dat dit reeds geklommen is, maar ik vermoed van niet. Dus iedereen die voor de 'first ascend' of eerste beklimming wil gaan is welkom. De start is 1e haak gemeenschappelijk met 'Daisycutter' en gaat dan links af. En voor dat weer iemand vraagt: 'Is de noordwand niet gesloten?' Nee, dat deel is nog steeds open. Alle routes rechts van '8-ball' zijn nog steeds open.
Als trouwens iemand weet waar ik 'kniepads' of kniebeschermers kan vinden, geef eens een seintje. Mijn knieen liggen nu elk weekend vol krassen!
Hieronder een video met de volledige beta, dus voor een 'à vue' poging niet verder kijken.
Echelle de Pierre- Les Awirs from kobe on Vimeo.
'Echelle de Pierre', klimmers Bies en KobeMet Dank aan Bies voor montage, aan Walter en Iris voor het filmen.
woensdag 14 augustus 2013
Cooling down in Fontainebleau
Na bijna 2 weken Alpen met Tom besluiten we om op de terugweg naar huis een tussenstop te maken in Fontainebleau. Als soort van cooling down van de inspanningen in de Alpen. Een verslagje van de Alpen is in de maak.
Gellukkig komen Rine, Sofie en Kobe'ke ook van't weekend naar Font, want we hebben geen crashpads.
De eerste avond probeert Tom 'Lapin ou canard' op 'Hautes plaines'. Dat moet er in zitten. Op een andere dag klimt Sofie het beestje uit, chapeau!
Ik heb nog een afrekening met 'Savane tout chocolat'. Maar het is te warm en ik ben niet meer fit na 2 weken Alpen.
Kobe en Tom kijken hoe ik het opnieuw 'Savane tout chocolat' probeer.
Kobe in 'Savane tout chocolat'
Kobe demonstreert de mantel in 'Cuisinière' in 'old-school-style'
Sofie in 'La Pirouette'
Op de laatste dag klimmen Sofie en Rine 'La pirouette' in perfecte stijl uit. Wel leuk om klimmers te zien genieten van het poetswerk van Igor en mezelf.
Rine in 'La Pirouette'
Michel in 'Le Papillon' en later 'the fire king'
Met dank aan Sofie voor de foto's.
Gellukkig komen Rine, Sofie en Kobe'ke ook van't weekend naar Font, want we hebben geen crashpads.
De eerste avond probeert Tom 'Lapin ou canard' op 'Hautes plaines'. Dat moet er in zitten. Op een andere dag klimt Sofie het beestje uit, chapeau!
Ik heb nog een afrekening met 'Savane tout chocolat'. Maar het is te warm en ik ben niet meer fit na 2 weken Alpen.
Kobe en Tom kijken hoe ik het opnieuw 'Savane tout chocolat' probeer.
Kobe in 'Savane tout chocolat'
Kobe demonstreert de mantel in 'Cuisinière' in 'old-school-style'
Sofie in 'La Pirouette'
Op de laatste dag klimmen Sofie en Rine 'La pirouette' in perfecte stijl uit. Wel leuk om klimmers te zien genieten van het poetswerk van Igor en mezelf.
Rine in 'La Pirouette'
Michel in 'Le Papillon' en later 'the fire king'
Met dank aan Sofie voor de foto's.
Kögels en Weisshorn
Met een fysieke condities onder het nulpunt spreek ik af met Tom om een aantal bergjes te beklimmen in de Alpen. Tom stelt voor om in het Öztal op te warmen. Zonder enige topo en met enkel een stafkaart van de streekt rijden we naar Vent in Oostenrijk. De kaart is na een tijdje een 3-delige set.
Vent met Talleitspitze op de achtergrond
We bezitten een klein verslagje over de beklimming van de Talleitspitze (3406m) gevonden op't internet. Dit is dus de eerste inlooptocht. Ik kies voor mijn lichte 5.10 guide tennies schoenen. Niet echt ideaal voor de sneeuwveldjes. Het is warm en na veel zweten bereiken we de eerste sneeuwvelden. Deze steken we over tot we de rotsgraat bereiken. De graat is redelijk eenvoudig, hoewel er hier en daar een klimpassage in zit. Aan het topkruis eten we worst met Öztal-brood met een mooi zicht op Wildspitze, Similaun,... De terugweg is lang en warm, maar een prima inlooptocht. In de plensende regen stappen we naar het gezellige gasthaus in Vent voor een Wienerschnitzel'ke en een pintje, voor Tom natuurlijk Johannesbeersaft. Die avond verhuizen we al naar de andere vallei richting 'Obergurgl', zodat we 's ochtends snel kunnen aanlopen naar het 'Ramolhaus'.
Ramolhaus (3006m)
We slapen langs de weg in de auto. Een mooie tocht door Alpenweides naar de hut 1080 hoogtemeters in 4uur met zicht op een mooie vallei met besneeuwde toppen. We vragen dadelijk ook de mogelijkheden voor beklimmingen aan de huttenwirt. Met een paar zinnen praktische info weten we het project voor morgen. Mittlerer Ramolkogl (3518m) dan graatoverschrijding naar de hoogste top Grosser Ramolkogl (3550m) en indien nog tijd op de terugweg Nordliche Ramolkogl (3428m). Het avondeten is lekker en uitgebreid. Bij het eerste zonlicht staan we op en starten het ontbijtbuffet. Muesli, yoghurt, chocopops, brood, confituur,... smullen. Volgens de huttenwirt is een touw niet noodzakelijk, alle crevassen liggen dicht, dus stappen zonder touw richting de eenvoudige gletscher. De rotsgraad is mooi solide rots en met momenten toch echt klimmen.
Links Grosser Ramolkogel (3550m), midden Mittlerer (3518m) en rechts Nordliche Ramolkogel (3428m)
Alles verloopt vlot en na wat inspanning staan we onder de voet van 70m sneeuwwandje van de Nordliche Ramolkogl (3428m). En mooie mini-initiatie voor een noorwand beklimming. De klimmen af via de graat richting de hut. Om niet nu al in de pinten te moeten vliegen, vraagt Tom om er nog eentje bij te doen. Ene kogl welteverstaan. Na wat rekenwerk lijkt het qua tijd mogelijk. Dus vlammen we naar beneden en vervolgens de via ferrata op naar het joch (zadel) van de Spiegelkogel (3426m). Opnieuw een lange rotsgraat maar eenvoudiger. Opnieuw verloop alles zeer vlot. Tom is niet moe te krijgen. Ik kijk wat pips bij het lekkere avondeten. Ne kogl teveel zeg ik nog. Opnieuw naar de huttenwirt om te vragen of een overschrijding van de Schalfkogel (3540m) mogelijk om zo door te steken naar de volgende hut. Het weer is stabiel en we willen hiervan profiteren. Opnieuw een paar zinnen info, enkel de afdaling is niet zo duidelijk. Bij reservatie van de volgende hut (Hohe wildehaus) krijgen we iets meer info over de afdaling.
Links Schalfkogel (3540m)( wij hadden iets minder sneeuw als op de foto )
De gletscher is 's morgens redelijk goed, licht bevroren. Het is een eind stappen en stijgen in de sneeuw vooralleer we op de echte rotsgraat staan. Deze is niet super solid op plaatsen. Opletten dus. Uiteindelijk staan we op de laatste sneeuwgraat naar de top als we ontdekken dat het de laatste 30m verijst is. De firn is te dun langs de zijkant om zonder crampons erop te stappen. Dus snel crampons aan en hup naar de top. De afdaling is duidelijk. Eerst verder over de graat dan via een sneeuwveld en rotsgraat naar het joch, dan in een wijde boog de gletscher afdalen. Op het einde van de gletscher is het echter gevaarlijk als je hier de weg mist. De gletscher heeft namelijk de laatste rots en zandwand al deels naar beneden geduwd. Er lopen enorme scheuren daarheen de morene, die wijze erop dat dit ook wel eens kan instorten. We volgen onze neus en blijven boven deze scheuren traverseren totdat we opnieuw op de gletscher onderaan de wand staan. Enkel nog een hete wandeling naar de hut.
Hohe Wildehaus met op de achtergrond Spiegelkogl,Grosser Ramolkogl en Nordliche Ramolkogl
Een vrolijke huttenwirtin komt ons begroeten, en dadelijk bestellen we een gulashsoep'ke om te bekomen. We zijn ons sokken nog maar net aan't drogen in de zon als we uitgenodigd worden om en schnapps'ke mee te drinken. Gezellig zo die Oostenrijkse hutten. We raken aan de praat met enkele Duitsers en komen zo aan een plan voor de volgende dag. We willen de Hohe Wilde (3482m) overschrijden over Noord en zuid top en ontdekken dat je dan kan afdalen via een evenwijdige gletschervallei (Langtalerferner gletscher) opnieuw richting 'Obergurgl'. 's morgens is het beulen, de lange gletscher is door de zon gesmolten tot en hoop putten die 's nachts bevroren zijn. Uiteindelijk staan we nog snel aan het begin van de rotsgraat.
Links in de verte hohe Wilde (3482m) vanuit Hohe wildehaus
We klimmen onbewust de te omzeilen eerste rotspunt. Hierna doen we een rappel en zijn hierbij de start van de via ferrata die over heel de graat loopt. Deze via ferrata is eigenlijk voor ons een tegenvaller, een kabelloze beklimming had ons meer geinteresseerd. Jammer. Het vraagt allemaal wat tijd, een uur later staan we op de hoofdtop. Even wat worst, kaas, brood, nootjes. De afdaling is een duidelijk spoor in de wand van losse stenen. Niet moeilijk maar vraagt wel aandacht. We staan opnieuw op de gletscher, deze keer wel in een andere vallei - Langtalerferner. Een mooie vallei met een perfecte gletscher maakt dat we snel afdalen. We bereiken in de hitte Langtalereckhutte en drinken een pintje op't terras. De auto staat in Obergurgl dus we stappen over de verharde weg richting de vallei. Halfweg stelt Tom voor om een 'binnenweg' te nemen over de alpenweide. Na 300m zakken staan we voor een diepe canyon met wild water, einde 'binnenweg', dus opnieuw 300m stijgen naar de verharde weg. Een ijsje , een douche en ook de grill-teller van de pizzeria in 'Huben' doen wonderen.
Het slechte weer is opweg dus we beslissen om te verhuizen richting de normaalroute van de Weisshorn (4506m) voor het laatste doel van de vakantie. We cruisen rustig richting Zwitserland, geen druk want het is nog 2 dagen slecht weer. Uiteindelijk lopen we aan naar de Weisshorn hut vanuit Randa met het nieuws dat er verse sneeuw is gevallen op de berg. Maar we gaan een poging wagen. Een mooie aanloop in de hete zon naar de Weisshorn hut vraagt wel wat energie. We vernemen dat vandaag niemand de top heeft bereikt en dus ook de sneeuwgraat nog niet gespoort is. Opnieuw lekker eten in de hut en we krijgen zelfs bij als we willen. Schuppen dus, want we gaan het nodig hebben. Om 3u zijn we op weg. De gletscheroversteek is kort en dan volgt al dadelijk de eerste hindernis 'die douche'. Een stijle gladde rotswand met een beekje doorheen. In't donker is't maar een natte bedoening. Eens bovenaan deze wand ligt een onoverzichtelijk sneeuwveld met overal sporen. We vorderen goed volgens de andere koplampjes, maar een cordé van gidsen en aspirant gidsen haalt ons snel in. We pikken even aan, maar het gaat te snel.
Weisshorn (4506m)
Daarna moeten we zelf onze weg zien te zoeken in de rotsgraten en couloirs. Een meerwaarde voor mij, dat zoeken 'keeps the mind busy'. Het is een onderhoudende zoektocht, die veel concentratie vraagt, we klimmen nog steeds zonder touw. Eén passage is een redelijk stijle wand die een beetje verijst is, maar ook dit gaat vlot, ook zonder touw. Na uren zoeken en blokken klauteren staan we eindelijk op de 'fruhstuckplatz' en de start van de graat. Hier binden we in om de luchtige rots en sneeuwgraat toch een beetje te beveiligen. Het juiste spoor volgen vraagt opnieuw concentratie en telkens is er weer een stevige korte rotspassage of messcherpe sneeuwgraat. Dit vraagt opnieuw veel tijd maar we schieten goed op en zien de gidsen voor ons al op de sneeuwflank naar de top sporen. Oef dat moeten we dus gelukkig niet zelf doen. Uiteindelijk bereiken we de sneeuwflank en de verse sneeuw vraagt best wat inspanning zelfs al is er gespoort. Uiteindelijk bereiken we de laatste rotsflank, met mixte klimmen. Dit ligt er moeilijk bij. Tom geraakt erop en ik volg. We passeren de gidsen die afdalen net voor de top. Het weer is 'grand beau' geen wolkje aan de lucht, en het zicht is eindeloos ver: Mont blanc, Gran paradiso,... Even goed genieten van het uitzicht, een koekje en dan dezelfde weg terug. In de afdaling van het mixte gedeelte maak ik nog een domme fout, ik kies een rotsgreep omgeven door sneeuw, bij belasting blijkt het een losse steen in de sneeuw te zijn, maar ik kan mijn evenwicht nog net bewaren. De afdaling is moeilijk de verse sneeuw is niet stabiel en de voettredes breken telkens uit. Tom heeft het er lastig mee. Het vraagt opnieuw veel concentratie. We kiezen ervoor om in de afdaling veel aandacht te schenken aan zekeren. Omdat we toch al even bezig zijn en een verslappen van de concentratie onaangename gevolgen kan hebben. De terugweg is lang en aan de verijste rotswand maken we een rappel. Ook 'die douche' is opnieuw onaangenaam nat en tricky. Moe en uitgelaten bereiken we de hut. We hadden beslist om nog een avondje te blijven om het einde van de Alpenvakantie te vieren en ook onze knieën te sparen voor de afdaling. Dus een flesje rode wijn smaakte best!
We eindigen met een tussenstop in Fontainebleau voor wat boulderen met Sofie, Kobe en Sandrine. Een gezellige afsluiter voor deze vakantie.
Topfoto Weisshorn
Zicht op Weisshorn vanuit hut met dank aan Tom's gsm
Alleszins heb ik deze vakantie ontdekt dat ook Oostenrijk mooie beklimmingen bezit. En dat een goede babbel met de huttenwirt meer waard is dan 100 topo's.
Met dank aan de foto's van internet geplukt.
Het lijstje in't kort:
-Talleitspitze (3406m) UIAA I - 5u - normalweg vanuit Vent
-Mittlerer (3518m) en Grosser Ramolkogel (3550m) UIAA II - vanuit Ramolhaus
-Nordliche Ramolkogel (of Anichspitze) (3428m)
-Spiegelkogel (3426m)
-Schalfkogel (3540m) - north ridge - overschrijding naar Hohe wildehaus
-Hohe Wilde (3482m) Noord en zuid top - 400m via ferrata - UIAA II -normaal route van heuit het noorden - overschrijding vanuit Hohe wildehaus - afdaling langs Langtalerferner gletscher
-Weisshorn (4506m) - normaalroute vanuit Weisshornhut - 7u tot top - 1600Hm, AD, III-,II,I, rock and snow 45°
Vent met Talleitspitze op de achtergrond
We bezitten een klein verslagje over de beklimming van de Talleitspitze (3406m) gevonden op't internet. Dit is dus de eerste inlooptocht. Ik kies voor mijn lichte 5.10 guide tennies schoenen. Niet echt ideaal voor de sneeuwveldjes. Het is warm en na veel zweten bereiken we de eerste sneeuwvelden. Deze steken we over tot we de rotsgraat bereiken. De graat is redelijk eenvoudig, hoewel er hier en daar een klimpassage in zit. Aan het topkruis eten we worst met Öztal-brood met een mooi zicht op Wildspitze, Similaun,... De terugweg is lang en warm, maar een prima inlooptocht. In de plensende regen stappen we naar het gezellige gasthaus in Vent voor een Wienerschnitzel'ke en een pintje, voor Tom natuurlijk Johannesbeersaft. Die avond verhuizen we al naar de andere vallei richting 'Obergurgl', zodat we 's ochtends snel kunnen aanlopen naar het 'Ramolhaus'.
Ramolhaus (3006m)
We slapen langs de weg in de auto. Een mooie tocht door Alpenweides naar de hut 1080 hoogtemeters in 4uur met zicht op een mooie vallei met besneeuwde toppen. We vragen dadelijk ook de mogelijkheden voor beklimmingen aan de huttenwirt. Met een paar zinnen praktische info weten we het project voor morgen. Mittlerer Ramolkogl (3518m) dan graatoverschrijding naar de hoogste top Grosser Ramolkogl (3550m) en indien nog tijd op de terugweg Nordliche Ramolkogl (3428m). Het avondeten is lekker en uitgebreid. Bij het eerste zonlicht staan we op en starten het ontbijtbuffet. Muesli, yoghurt, chocopops, brood, confituur,... smullen. Volgens de huttenwirt is een touw niet noodzakelijk, alle crevassen liggen dicht, dus stappen zonder touw richting de eenvoudige gletscher. De rotsgraad is mooi solide rots en met momenten toch echt klimmen.
Links Grosser Ramolkogel (3550m), midden Mittlerer (3518m) en rechts Nordliche Ramolkogel (3428m)
Alles verloopt vlot en na wat inspanning staan we onder de voet van 70m sneeuwwandje van de Nordliche Ramolkogl (3428m). En mooie mini-initiatie voor een noorwand beklimming. De klimmen af via de graat richting de hut. Om niet nu al in de pinten te moeten vliegen, vraagt Tom om er nog eentje bij te doen. Ene kogl welteverstaan. Na wat rekenwerk lijkt het qua tijd mogelijk. Dus vlammen we naar beneden en vervolgens de via ferrata op naar het joch (zadel) van de Spiegelkogel (3426m). Opnieuw een lange rotsgraat maar eenvoudiger. Opnieuw verloop alles zeer vlot. Tom is niet moe te krijgen. Ik kijk wat pips bij het lekkere avondeten. Ne kogl teveel zeg ik nog. Opnieuw naar de huttenwirt om te vragen of een overschrijding van de Schalfkogel (3540m) mogelijk om zo door te steken naar de volgende hut. Het weer is stabiel en we willen hiervan profiteren. Opnieuw een paar zinnen info, enkel de afdaling is niet zo duidelijk. Bij reservatie van de volgende hut (Hohe wildehaus) krijgen we iets meer info over de afdaling.
Links Schalfkogel (3540m)( wij hadden iets minder sneeuw als op de foto )
De gletscher is 's morgens redelijk goed, licht bevroren. Het is een eind stappen en stijgen in de sneeuw vooralleer we op de echte rotsgraat staan. Deze is niet super solid op plaatsen. Opletten dus. Uiteindelijk staan we op de laatste sneeuwgraat naar de top als we ontdekken dat het de laatste 30m verijst is. De firn is te dun langs de zijkant om zonder crampons erop te stappen. Dus snel crampons aan en hup naar de top. De afdaling is duidelijk. Eerst verder over de graat dan via een sneeuwveld en rotsgraat naar het joch, dan in een wijde boog de gletscher afdalen. Op het einde van de gletscher is het echter gevaarlijk als je hier de weg mist. De gletscher heeft namelijk de laatste rots en zandwand al deels naar beneden geduwd. Er lopen enorme scheuren daarheen de morene, die wijze erop dat dit ook wel eens kan instorten. We volgen onze neus en blijven boven deze scheuren traverseren totdat we opnieuw op de gletscher onderaan de wand staan. Enkel nog een hete wandeling naar de hut.
Hohe Wildehaus met op de achtergrond Spiegelkogl,Grosser Ramolkogl en Nordliche Ramolkogl
Een vrolijke huttenwirtin komt ons begroeten, en dadelijk bestellen we een gulashsoep'ke om te bekomen. We zijn ons sokken nog maar net aan't drogen in de zon als we uitgenodigd worden om en schnapps'ke mee te drinken. Gezellig zo die Oostenrijkse hutten. We raken aan de praat met enkele Duitsers en komen zo aan een plan voor de volgende dag. We willen de Hohe Wilde (3482m) overschrijden over Noord en zuid top en ontdekken dat je dan kan afdalen via een evenwijdige gletschervallei (Langtalerferner gletscher) opnieuw richting 'Obergurgl'. 's morgens is het beulen, de lange gletscher is door de zon gesmolten tot en hoop putten die 's nachts bevroren zijn. Uiteindelijk staan we nog snel aan het begin van de rotsgraat.
Links in de verte hohe Wilde (3482m) vanuit Hohe wildehaus
We klimmen onbewust de te omzeilen eerste rotspunt. Hierna doen we een rappel en zijn hierbij de start van de via ferrata die over heel de graat loopt. Deze via ferrata is eigenlijk voor ons een tegenvaller, een kabelloze beklimming had ons meer geinteresseerd. Jammer. Het vraagt allemaal wat tijd, een uur later staan we op de hoofdtop. Even wat worst, kaas, brood, nootjes. De afdaling is een duidelijk spoor in de wand van losse stenen. Niet moeilijk maar vraagt wel aandacht. We staan opnieuw op de gletscher, deze keer wel in een andere vallei - Langtalerferner. Een mooie vallei met een perfecte gletscher maakt dat we snel afdalen. We bereiken in de hitte Langtalereckhutte en drinken een pintje op't terras. De auto staat in Obergurgl dus we stappen over de verharde weg richting de vallei. Halfweg stelt Tom voor om een 'binnenweg' te nemen over de alpenweide. Na 300m zakken staan we voor een diepe canyon met wild water, einde 'binnenweg', dus opnieuw 300m stijgen naar de verharde weg. Een ijsje , een douche en ook de grill-teller van de pizzeria in 'Huben' doen wonderen.
Het slechte weer is opweg dus we beslissen om te verhuizen richting de normaalroute van de Weisshorn (4506m) voor het laatste doel van de vakantie. We cruisen rustig richting Zwitserland, geen druk want het is nog 2 dagen slecht weer. Uiteindelijk lopen we aan naar de Weisshorn hut vanuit Randa met het nieuws dat er verse sneeuw is gevallen op de berg. Maar we gaan een poging wagen. Een mooie aanloop in de hete zon naar de Weisshorn hut vraagt wel wat energie. We vernemen dat vandaag niemand de top heeft bereikt en dus ook de sneeuwgraat nog niet gespoort is. Opnieuw lekker eten in de hut en we krijgen zelfs bij als we willen. Schuppen dus, want we gaan het nodig hebben. Om 3u zijn we op weg. De gletscheroversteek is kort en dan volgt al dadelijk de eerste hindernis 'die douche'. Een stijle gladde rotswand met een beekje doorheen. In't donker is't maar een natte bedoening. Eens bovenaan deze wand ligt een onoverzichtelijk sneeuwveld met overal sporen. We vorderen goed volgens de andere koplampjes, maar een cordé van gidsen en aspirant gidsen haalt ons snel in. We pikken even aan, maar het gaat te snel.
Weisshorn (4506m)
Daarna moeten we zelf onze weg zien te zoeken in de rotsgraten en couloirs. Een meerwaarde voor mij, dat zoeken 'keeps the mind busy'. Het is een onderhoudende zoektocht, die veel concentratie vraagt, we klimmen nog steeds zonder touw. Eén passage is een redelijk stijle wand die een beetje verijst is, maar ook dit gaat vlot, ook zonder touw. Na uren zoeken en blokken klauteren staan we eindelijk op de 'fruhstuckplatz' en de start van de graat. Hier binden we in om de luchtige rots en sneeuwgraat toch een beetje te beveiligen. Het juiste spoor volgen vraagt opnieuw concentratie en telkens is er weer een stevige korte rotspassage of messcherpe sneeuwgraat. Dit vraagt opnieuw veel tijd maar we schieten goed op en zien de gidsen voor ons al op de sneeuwflank naar de top sporen. Oef dat moeten we dus gelukkig niet zelf doen. Uiteindelijk bereiken we de sneeuwflank en de verse sneeuw vraagt best wat inspanning zelfs al is er gespoort. Uiteindelijk bereiken we de laatste rotsflank, met mixte klimmen. Dit ligt er moeilijk bij. Tom geraakt erop en ik volg. We passeren de gidsen die afdalen net voor de top. Het weer is 'grand beau' geen wolkje aan de lucht, en het zicht is eindeloos ver: Mont blanc, Gran paradiso,... Even goed genieten van het uitzicht, een koekje en dan dezelfde weg terug. In de afdaling van het mixte gedeelte maak ik nog een domme fout, ik kies een rotsgreep omgeven door sneeuw, bij belasting blijkt het een losse steen in de sneeuw te zijn, maar ik kan mijn evenwicht nog net bewaren. De afdaling is moeilijk de verse sneeuw is niet stabiel en de voettredes breken telkens uit. Tom heeft het er lastig mee. Het vraagt opnieuw veel concentratie. We kiezen ervoor om in de afdaling veel aandacht te schenken aan zekeren. Omdat we toch al even bezig zijn en een verslappen van de concentratie onaangename gevolgen kan hebben. De terugweg is lang en aan de verijste rotswand maken we een rappel. Ook 'die douche' is opnieuw onaangenaam nat en tricky. Moe en uitgelaten bereiken we de hut. We hadden beslist om nog een avondje te blijven om het einde van de Alpenvakantie te vieren en ook onze knieën te sparen voor de afdaling. Dus een flesje rode wijn smaakte best!
We eindigen met een tussenstop in Fontainebleau voor wat boulderen met Sofie, Kobe en Sandrine. Een gezellige afsluiter voor deze vakantie.
Topfoto Weisshorn
Zicht op Weisshorn vanuit hut met dank aan Tom's gsm
Alleszins heb ik deze vakantie ontdekt dat ook Oostenrijk mooie beklimmingen bezit. En dat een goede babbel met de huttenwirt meer waard is dan 100 topo's.
Met dank aan de foto's van internet geplukt.
Het lijstje in't kort:
-Talleitspitze (3406m) UIAA I - 5u - normalweg vanuit Vent
-Mittlerer (3518m) en Grosser Ramolkogel (3550m) UIAA II - vanuit Ramolhaus
-Nordliche Ramolkogel (of Anichspitze) (3428m)
-Spiegelkogel (3426m)
-Schalfkogel (3540m) - north ridge - overschrijding naar Hohe wildehaus
-Hohe Wilde (3482m) Noord en zuid top - 400m via ferrata - UIAA II -normaal route van heuit het noorden - overschrijding vanuit Hohe wildehaus - afdaling langs Langtalerferner gletscher
-Weisshorn (4506m) - normaalroute vanuit Weisshornhut - 7u tot top - 1600Hm, AD, III-,II,I, rock and snow 45°
Abonneren op:
Posts (Atom)