Echelle de Pierre

Voor alles is een eerste keer zelfs na 23e jaar klimmen. Ik heb mezelf nooit kunnen motiveren om langer dan 3 echte pogingen in een klimroute te doen.
Het zogenaamde projecten voor weken aan één stuk tot je de route kan toppen, vond ik een saaie bedoening. Het leren van bewegingen door routes binnen mijn nivo te doen, sprak me meer aan.
Ik vermoed dat ik nu een route heb gevonden, die me genoeg kan motiveren, om er in te werken.
Het projecten kan beginnen in een route die al vermoedelijk 9 jaar op zijn eerste beklimming ligt te wachten.

De aanloop naar het project:
Op de noordwand van 'Les Awirs' heb ik 9 jaar geleden een project verkend, samen met Patrick. Omdat de wand ongeveer 20m hoog is en over deze hoogte ongeveer 7m overhangt, was destijds het verkennen van dit project een ware strijd. Van bovenuit heb ik toen stukjes klimtouw in de zandlopers gebonden om zo een toprope te kunnen installeren. Onderaan is het echter eerder een plafond.
In dat stuk ben ik beginnen slingeren totdat ik in een soort gat mezelf aan een druipsteen kon vastgrijpen. De druipsteen had de vorm van een voet en tussen de dikke teen en de andere teen zat een klein gaatje. Hier heb ik dan een 6mm touwtje doorgestoken met echteraan een knoopje. Toen viel ik uit het gat, weliswaar terug in't zekeringtouw. Gelukkig kon ik nog net het dunne touwtje opvissen. Met een stijgklem heb ik met dan op het 6mm touwtje opnieuw naar het gat getrokken. Dan met mijn kop in dat hol heb ik met een stukje dik touw een strik gemaakt rond de hiel van de voet (druipsteen). Een beetje puzzelen want de hiel was nogal rond. Oef, eindelijk een tussen zekering om zo dat passen te testen. Bij het testen vlogen we zo ver terug uit de wand dat we eigenlijk geen progressie maakten. We beslissen om het weekend erna met de ladder van de pa van Patrick (Pierre) op de aanhangwagen naar de wand te rijden. Met de ladder tegen de voet van de wand zetten we een mechanische haak (plaquette). Hierdoor konden we eindelijk testen zonder telkens opnieuw te moeten beginnen. Dit alles zonder veel effect, we zijn beide niet goed genoeg om veel passen te maken. We noemen het project 'Echelle de Pierre' ofwel 'Ladder van Pierre'. En het project wordt verder met rust gelaten, wachtend op betere klimmers. Ik heb een goede herinnering aan de wand, omdat ik er één van mijn eerste 7a klim die ik zelf heb mogen behaken. Een oude artif route van Jean-Pol Lacroix. 'Daisycutter' is een overhangende route op mega grepen.
Dit jaar beslis ik met Bart op een regendag eens te gaan kijken, want de wand blijft toch altijd droog. Bart kan bijna alle passen maken, ik bak er nog niet veel van.
Maar we kunnen hierdoor de volledige route wel behaken. Een vermoeiend werkske. We zijn beide enorm verbaast hoeveel krachtinspanning het zetten van een lijmhaak in een overhang kost. Mechanische haken zijn hiervoor veel eenvoudiger, echter de plaquettes die in't verleden gezet zijn, zijn nu al aan vervanging toe.
Het project is opnieuw een halfjaar blijven liggen. Ik ga met Bies opnieuw een kijkje nemen. De eerste sessie heb ik meer dan 1,5u in de gordel liggen bungelen met een borstel om de grepen te poetsen. Met dank aan Bies voor het zekeren zonder in slaap te vallen. Bies is de eerste keer wat overweldigd door de overhang, maar na enkele weekends in naburige routes te puzzelen is de schrik er al snel uit. Eerst speelt hij nog in de 'gemakkelijkere' naburige routes, zoals 'Daisycutter'. Daarna zoeken we samen naar oplossingen voor 'echelle de Pierre'. Een leuke wisselwerking. In 4 stukken lukt het redelijk snel. Bies kan hem zelfs al in 3 stukken. Denk nu niet dat dit een 8e graads route is, mijn max klimnivo is 7b. En deze passen voelen 6c tot 7a aan. Alleen zijn't er veel voor mij. Voor bijna elke beweging zijn meerdere opties, de ene al vermoeiender dan de andere. De kwestie is om de eenvoudigste optie te vinden en deze precies uit te voeren. Zelfs aan de grote vinnen aan't relais kan het nog mis gaan. Ook blijven zoeken naar rustpassen, elke sessie vinden we nog knieklemmen. Maar beide zijn we na 2 pogingen in het project kapot. En zelfs de setjes uithalen blijkt dan teveel van't goede. Elke avond vallen we bijna in ons bord bij het pintje. De route blijft een uitdaging, hoewel de laatste sessie frustrerend was. Ik dacht alle passen te kunnen. Maar er ontbrak nog ergens één beweging. Die blijkt een extra crux (moeilijkste pas van de route) te worden. Ook de schrik om een voorklimmers val te maken blijkt een hindernis. Ik ben en blijft ne bangerik. Al meerdere keren luidop tijdens het klimmen tegen mezelf gezegd, allez Kobe ge kunt dit.
Deze hele procedure is voor mij nieuw en een speciaal mentaal proces. Benieuwd hoelang ik dit nog volhoud!

Dit is trouwens een open project, zoals alle routes die ik behaak. Het zou kunnen dat dit reeds geklommen is, maar ik vermoed van niet. Dus iedereen die voor de 'first ascend' of eerste beklimming wil gaan is welkom. De start is 1e haak gemeenschappelijk met 'Daisycutter' en gaat dan links af. En voor dat weer iemand vraagt: 'Is de noordwand niet gesloten?' Nee, dat deel is nog steeds open. Alle routes rechts van '8-ball' zijn nog steeds open.
Als trouwens iemand weet waar ik 'kniepads' of kniebeschermers kan vinden, geef eens een seintje. Mijn knieen liggen nu elk weekend vol krassen!

Hieronder een video met de volledige beta, dus voor een 'à vue' poging niet verder kijken.

Echelle de Pierre- Les Awirs from kobe on Vimeo.

'Echelle de Pierre', klimmers Bies en Kobe
Met Dank aan Bies voor montage, aan Walter en Iris voor het filmen.