Doordat ik meer in de noordwand van Les Awirs zat, dan thuis, raak ik stilaan terug fit. Teveel vrienden? Super leuk en relaxed.
Enkele weekends Ettringen om terug barst te leren klimmen doen deugd.
En stilaan klim ik zoals de rest van de bende de andere routes op de noordwand: Pink sissi bolt, ça colle Trane, the Fin, single vision, blocage d'Orage,... Zelfs met stevig regenweer sneuvelen enkele toppers. Blocage d'Orage heeft zijn naam niet gestolen. Awirs noordwand begint stilaan onze thuiszaal te worden.
Met de vaste eindstop met een 'Rochefort 10' (AKA aspirine 33cl in een glas) in de locale Brasserie 'Convivium'.
Een dagje spelen met Micha in de noordwand doet wonderen. Als je iemand de passen zo rustig en gecontroleerd ziet klimmen, dat werkt enorm inspirerend. Ik ben nogal een watje boven de haak. Ik sta Micha te zekeren in de dyno 'rien ne va plus' en zie hem een paar fameuze vallen maken. Daarna zie ik hem mooi de dyno landen! We kijken elkaar verrast aan. Ik probeer ondertussen 'Double vision', hoewel ik het einde eigenlijk had afgeschreven als te moeilijk. Maar eenmaal aan de laatste haak gekomen is het vet van de soep. Maar gezien de positieve energie, probeer ik nog een paar passen verder. Als Micha zo kan vallen, dan kan ik tenminste nog wat moeite doen. Volledig in de verzuring wring ik de laatste passen er alsnog uit. Zelfs als noodoplossing komt er nog een hielhoek aan mijn hand uit. Volledig verrast clip ik de relais. Misschien inderdaad niet zo snel opgeven!
Micha klimt nog zijn nieuwe lijn 'the Iron Curtain'. Opnieuw motiverend om te zien.
Een weekendje Fontainebleau boulderen met mijn zusje, schoonbroer, sofie en Kobeke helpt om de vingers en de bekende V-plank van Kobe terug fit te krijgen. V-plank van kobe = lichaam gestrekt in een dak houden waarbij je gat te laag blijft hangen door gebrek aan lichaamsspanning. We hebben ook nog een nieuwe bouldertje geopend 'Nightfury'. Voor deze moet ik terug! Mooi ding.
En ook nog een gemakkelijk bouldertje geopend: 'Jeu de Moules' op Roche Aux Oiseaux.
Na een half jaar kruip ik opnieuw in 'Echelle de Pierre'. Mijn persoonlijke project route.
Bij het setjes hangen lijken de passen er nog steeds in te zitten. Door de extra power zijn enkele afkortingen zelfs mogelijk.
Echter de start voelt nog steeds aan, als teveel harde passen achter elkaar.
Mijn eerste poging is verbazend vloeiend. Hoewel er nog steeds foutjes insluipen, klim ik steeds verder.
Toch een 4-tal passen blijven op de rand van vallen. Na de helft van de route vind ik een rustpas in knieklem.
Hartslag piekt serieus, ademhaling fluit. Na een 5-tal minuten rust, klim ik rustig de rest! Met ongeloof clip ik de relais.
Hoe is dat nu mogelijk, van onmogelijk 10 jaar geleden tot uitklimmen nu.
Zoals SOS piet zou zeggen, wat hebben we vandaag geleerd:
1. onderschat niet de positieve energie van talentvolle klimmers en goede vrienden.
2. te koud is te koud, bij 10°C functioneren mijn spieren niet meer optimaal.
3. memoriseren van passen helpt werkelijk in methode gevoelige routes.
4. Je hoofd leeg maken en een poging doen naar best vermogen is perfect. Echter deze mindset is minder eenvoudig in te stellen als je zou denken. Het evenwicht tussen concentratie, ademhaling, rustpassen, timing, voetenwerk, welke greep nu?, waar clippen? is minder eenvoudig als je zou denken. Maar zo motiverend wanneer dit zelfs al is't maar éénmaal per jaar lukt.
Hierbij het oude filmpje van 'Echelle de Pierre' met de volledige beta, dus voor een 'à vue' poging niet verder kijken.
Echelle de Pierre- Les Awirs from kobe on Vimeo.
'Echelle de Pierre', klimmers Bies en KobeMet Dank aan Bies voor montage, aan Walter en Iris voor het filmen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten