.: Verdon superdeluxe

Deze keer in een gezellig huisje langs 'routes des Crêtes' in La Palud met een ganse bende: Patrick, Lies, Max, Per, Tom, Guen, Wolfgang, Tim. En dus met iets meer papflessen en luiers. Die luiers komen soms ook van pas in de routes, voor ne Kobe met een bang hartje. Op de voorspelde regendag lopen we in de zon het préhistorisch museum van Quisson binnen. Een ontwerp van bekend architect, Norman Foster. Geen wereldschokkend maar gebouw, maar toch functioneel en met enige warmte. We krijgen de kans om de neanderthaler restanten, gevonden in de grot 'Schmerling', van het Belgische Les Awirs met eigen ogen te aanschouwen.

Het prehistorisch museum in Quisson

Logement superdeluxe
In de namiddag sprinten we naar de rots van sector 'la Lycéé'. En klimmen er 2 routjes. De 6b+ is op nivo, correct behaakt maar luchtig! Patrick flashed hem, ik ben tevreden met het bereiken van de relais. Na een rustdag in de regen kruipen we in de eerste multi-pitch. 'THT' een zeer goed behaakte route met zachte quotaties ( 6a, 5c, 5c,6a,6a). Een perfecte route om in op te warmen met een eenvoudige rappel om af te dalen en alles op 10min van de parking. De start op de inklimplaat is solid, de rest is eenvoudiger. Mooi en gevarieerd, misschien net iets te kort en te gemakkelijk om echt te boeien. Op naar het echte werk. Tom en Tim starten met 'Arête du Belvedère'. Patrick en ik kiezen voor 'Télégrammes' - 250m schoorsteen klimmen ( 6c>A0, 5c,6a,5c,6a,5b,6a,2,5b) van de gebroeders Remy. Mooie haakafstanden verzekerd, hoewel deze duidelijk meer haken heeft als bij de eerst beklimming. De gebroeders Remy zetten dikwijls bij een herhaling van hun geopende routes de alsnog ontbrekende haken. Waarschijnlijk om de routes voor de gewone sterveling ook toegankelijk te maken. We lopen samen met Tom en Tim via het afdaal couloir naar de start van onze routes. De inklimoverhang is solid 6c, onhandig met rugzak. Dus met wat setje-trek van 2 haken is dit snel opgelost. Het vervolg van de eerste touwlengte is 5e graad over blokken en barsten met een iets mindere rotskwaliteit. De standplaats is op een enorm rotsblok die vastzit in een schoorsten. Mijn beurt, een schoorsteen die na 6m overgaat in een barst. Een mooi stukje klimmen, luchtig in spreidstand maar niet moeilijk. De volgende touwlengte is een stevige opgave voor Patrick. Eerst een barst dan een overstap op kleine grepen naar een schoorsteen op rechts. Een delicaat pasje aan de haak. De schoorsteen is zeer luchtig behaakt. Weinig grepen, dus voeten spreidstand of rug tegen de één wand is de enige oplossing. Dan opnieuw een traverse, iets eenvoudiger. Opnieuw mijn beurt, een barst die later een hoekversnijdig vormt waarin ik me verslik. Na wat blokken aan de haak en me wat moed in gepraat, met trillende beentjes tot aan de relais geraakt. Een toffe 5c, Patrick lost het op met Dulfertechniek, dus wat meer durf maakt de zaken eenvoudiger. Patrick start de moeilijke passage in een schoorsteen en lukt in de eigenaardige passen. Wat klemmen, spreidstand, duwen. Het vervolg is eenvoudiger maar luchtiger behaakt. In mijn touwlengte klim ik ineens tot aan de start van de laatste moeilijkheden, de schoorsteen. Patrick worstelt zich stukje voor stukje via borstverklemmingen, rugzak afdoen, rugzak aandoen, spreidstand, handen duwen. Een typische schoorsteen zonder duidelijke grepen. Dit alles vraagt een beetje tijd ook voor mij, na veel kreunen en zuchten raken we beide tot het relais. Ik doe nog snel de tussen touwlengte en neem de laatste 5b voor mijn rekening omdat ik tot nu toe alleen de eenvoudige touwlengtes heb geklommen. Bij de uitklim staat het eten al klaar op Tom en Tim waren net voor ons bovengeraakt. Een stukje stokbrood met wat kaas in de zon en dit alles gevolgd door pintje op't terras van refuge Maline met uitzicht op de Verdon. Wegens een een bleek ziende Tim kiezen we ervoor om met de ganse bende sentier Martel te wandelen. Een prachtige wandeling van 14km, dwars door de stijlste stukjes van de Gorge du Verdon. Een piknik op het strand, metalen ladders klimmen, door donkere tunnels lopen. De ouders hebben de zwaarste taak met het deels dragen van de kinderen. En daarna een pintje in de zon, gevolgd door pannenkoeken à volonté.

Sentier Martel met de bende

De kapoenen tijdens de snoeppauze op sentier Martel

Lies 'going strong' op sentier Martel
Opnieuw klimmen. Tom en Tim gaan voor 'A fin que nul ne meure'. Patrick en ik gaan voor "Rivière d'argent" - 100m 6b+,6a,6b+,5c,5c. In de eerste rappel komen we al klimmers tegen. Touw geblokkeerd en deze beslissen dus enkel de laatste touwlengte te klimmen.

De start van de rappels van "rivière d'argent"
Na 3 luchtige rappels hangen we samen aan't relais. Bij de touwhandelingen raakt het touw bijna vast aan een struik 15m lager! Oef, alsnog losgeraakt. Patrick start. Na de traverse volgt een crux op de plaat. Met miniscule grepen een goede barst bereiken verder links, na enkele pogingen lukt dit. Dan is't verticaal op gaatjes, maar welke zijn de juiste gaatjes! Patrick blijft puzzelen, blokken en na enige studie lukt het. Het nivo en de behaking is correct, het is echter geen eenvoudige lengte. Volledig andere klimstijl dan de schoorsteen van de dagen ervoor. Dan volgt een mooie verticale wand met grotere grepen. Mijn benen zijn nog moe van de wandeling van gisteren. Ik blok halfweg om deze wat te laten stoppen met trillen. Patrick krijgt de hoofdbrok op zijn bord. Eerst een verticale tot overhangende wand met gaten en knollen. De rustpassen werken niet echt, en de armen lopen vol. Dit in combinatie met een moeilijk te lezen route is een harde dobber. Uiteindelijk van setje naar setje lukt het tot aan de voorlaatste haak. Boven zit de laatste moeilijkheid, kleine aflopende gaten voor de handen. Een klein voorklimmersvalleke. Dus tijd om wat foto's te nemen van de aasgier die 50m verder op een plateau is neergestreken.

Zekeren in de crux van "rivière d'argent"

Eindcrux van "rivière d'argent"
Hij herneemt en ditmaal met succes tot aan de relais. Ik volg met enige moeite en opgeblazen voorarmen. De laatste 2 touwlengtes kan je in één stuk klimmen, maar met de platte armkes geen goede optie. Patrick krijgt dus nog een stukje 5c. Luchtig gezekerd, beetje glad maar mooi. Zeer tevreden bereiken we de top en dus ook de auto en daarna een pintje op't terras in de zon.