Gellukkig komen Rine, Sofie en Kobe'ke ook van't weekend naar Font, want we hebben geen crashpads.
De eerste avond probeert Tom 'Lapin ou canard' op 'Hautes plaines'. Dat moet er in zitten. Op een andere dag klimt Sofie het beestje uit, chapeau!
Ik heb nog een afrekening met 'Savane tout chocolat'. Maar het is te warm en ik ben niet meer fit na 2 weken Alpen.
Kobe en Tom kijken hoe ik het opnieuw 'Savane tout chocolat' probeer.
Kobe in 'Savane tout chocolat'
Kobe demonstreert de mantel in 'Cuisinière' in 'old-school-style'
Sofie in 'La Pirouette'
Op de laatste dag klimmen Sofie en Rine 'La pirouette' in perfecte stijl uit. Wel leuk om klimmers te zien genieten van het poetswerk van Igor en mezelf.
Rine in 'La Pirouette'
Michel in 'Le Papillon' en later 'the fire king'
Met dank aan Sofie voor de foto's.
Kögels en Weisshorn
Met een fysieke condities onder het nulpunt spreek ik af met Tom om een aantal bergjes te beklimmen in de Alpen. Tom stelt voor om in het Öztal op te warmen. Zonder enige topo en met enkel een stafkaart van de streekt rijden we naar Vent in Oostenrijk. De kaart is na een tijdje een 3-delige set.
Vent met Talleitspitze op de achtergrond
We bezitten een klein verslagje over de beklimming van de Talleitspitze (3406m) gevonden op't internet. Dit is dus de eerste inlooptocht. Ik kies voor mijn lichte 5.10 guide tennies schoenen. Niet echt ideaal voor de sneeuwveldjes. Het is warm en na veel zweten bereiken we de eerste sneeuwvelden. Deze steken we over tot we de rotsgraat bereiken. De graat is redelijk eenvoudig, hoewel er hier en daar een klimpassage in zit. Aan het topkruis eten we worst met Öztal-brood met een mooi zicht op Wildspitze, Similaun,... De terugweg is lang en warm, maar een prima inlooptocht. In de plensende regen stappen we naar het gezellige gasthaus in Vent voor een Wienerschnitzel'ke en een pintje, voor Tom natuurlijk Johannesbeersaft. Die avond verhuizen we al naar de andere vallei richting 'Obergurgl', zodat we 's ochtends snel kunnen aanlopen naar het 'Ramolhaus'.
Ramolhaus (3006m)
We slapen langs de weg in de auto. Een mooie tocht door Alpenweides naar de hut 1080 hoogtemeters in 4uur met zicht op een mooie vallei met besneeuwde toppen. We vragen dadelijk ook de mogelijkheden voor beklimmingen aan de huttenwirt. Met een paar zinnen praktische info weten we het project voor morgen. Mittlerer Ramolkogl (3518m) dan graatoverschrijding naar de hoogste top Grosser Ramolkogl (3550m) en indien nog tijd op de terugweg Nordliche Ramolkogl (3428m). Het avondeten is lekker en uitgebreid. Bij het eerste zonlicht staan we op en starten het ontbijtbuffet. Muesli, yoghurt, chocopops, brood, confituur,... smullen. Volgens de huttenwirt is een touw niet noodzakelijk, alle crevassen liggen dicht, dus stappen zonder touw richting de eenvoudige gletscher. De rotsgraad is mooi solide rots en met momenten toch echt klimmen.
Links Grosser Ramolkogel (3550m), midden Mittlerer (3518m) en rechts Nordliche Ramolkogel (3428m)
Alles verloopt vlot en na wat inspanning staan we onder de voet van 70m sneeuwwandje van de Nordliche Ramolkogl (3428m). En mooie mini-initiatie voor een noorwand beklimming. De klimmen af via de graat richting de hut. Om niet nu al in de pinten te moeten vliegen, vraagt Tom om er nog eentje bij te doen. Ene kogl welteverstaan. Na wat rekenwerk lijkt het qua tijd mogelijk. Dus vlammen we naar beneden en vervolgens de via ferrata op naar het joch (zadel) van de Spiegelkogel (3426m). Opnieuw een lange rotsgraat maar eenvoudiger. Opnieuw verloop alles zeer vlot. Tom is niet moe te krijgen. Ik kijk wat pips bij het lekkere avondeten. Ne kogl teveel zeg ik nog. Opnieuw naar de huttenwirt om te vragen of een overschrijding van de Schalfkogel (3540m) mogelijk om zo door te steken naar de volgende hut. Het weer is stabiel en we willen hiervan profiteren. Opnieuw een paar zinnen info, enkel de afdaling is niet zo duidelijk. Bij reservatie van de volgende hut (Hohe wildehaus) krijgen we iets meer info over de afdaling.
Links Schalfkogel (3540m)( wij hadden iets minder sneeuw als op de foto )
De gletscher is 's morgens redelijk goed, licht bevroren. Het is een eind stappen en stijgen in de sneeuw vooralleer we op de echte rotsgraat staan. Deze is niet super solid op plaatsen. Opletten dus. Uiteindelijk staan we op de laatste sneeuwgraat naar de top als we ontdekken dat het de laatste 30m verijst is. De firn is te dun langs de zijkant om zonder crampons erop te stappen. Dus snel crampons aan en hup naar de top. De afdaling is duidelijk. Eerst verder over de graat dan via een sneeuwveld en rotsgraat naar het joch, dan in een wijde boog de gletscher afdalen. Op het einde van de gletscher is het echter gevaarlijk als je hier de weg mist. De gletscher heeft namelijk de laatste rots en zandwand al deels naar beneden geduwd. Er lopen enorme scheuren daarheen de morene, die wijze erop dat dit ook wel eens kan instorten. We volgen onze neus en blijven boven deze scheuren traverseren totdat we opnieuw op de gletscher onderaan de wand staan. Enkel nog een hete wandeling naar de hut.
Hohe Wildehaus met op de achtergrond Spiegelkogl,Grosser Ramolkogl en Nordliche Ramolkogl
Een vrolijke huttenwirtin komt ons begroeten, en dadelijk bestellen we een gulashsoep'ke om te bekomen. We zijn ons sokken nog maar net aan't drogen in de zon als we uitgenodigd worden om en schnapps'ke mee te drinken. Gezellig zo die Oostenrijkse hutten. We raken aan de praat met enkele Duitsers en komen zo aan een plan voor de volgende dag. We willen de Hohe Wilde (3482m) overschrijden over Noord en zuid top en ontdekken dat je dan kan afdalen via een evenwijdige gletschervallei (Langtalerferner gletscher) opnieuw richting 'Obergurgl'. 's morgens is het beulen, de lange gletscher is door de zon gesmolten tot en hoop putten die 's nachts bevroren zijn. Uiteindelijk staan we nog snel aan het begin van de rotsgraat.
Links in de verte hohe Wilde (3482m) vanuit Hohe wildehaus
We klimmen onbewust de te omzeilen eerste rotspunt. Hierna doen we een rappel en zijn hierbij de start van de via ferrata die over heel de graat loopt. Deze via ferrata is eigenlijk voor ons een tegenvaller, een kabelloze beklimming had ons meer geinteresseerd. Jammer. Het vraagt allemaal wat tijd, een uur later staan we op de hoofdtop. Even wat worst, kaas, brood, nootjes. De afdaling is een duidelijk spoor in de wand van losse stenen. Niet moeilijk maar vraagt wel aandacht. We staan opnieuw op de gletscher, deze keer wel in een andere vallei - Langtalerferner. Een mooie vallei met een perfecte gletscher maakt dat we snel afdalen. We bereiken in de hitte Langtalereckhutte en drinken een pintje op't terras. De auto staat in Obergurgl dus we stappen over de verharde weg richting de vallei. Halfweg stelt Tom voor om een 'binnenweg' te nemen over de alpenweide. Na 300m zakken staan we voor een diepe canyon met wild water, einde 'binnenweg', dus opnieuw 300m stijgen naar de verharde weg. Een ijsje , een douche en ook de grill-teller van de pizzeria in 'Huben' doen wonderen.
Het slechte weer is opweg dus we beslissen om te verhuizen richting de normaalroute van de Weisshorn (4506m) voor het laatste doel van de vakantie. We cruisen rustig richting Zwitserland, geen druk want het is nog 2 dagen slecht weer. Uiteindelijk lopen we aan naar de Weisshorn hut vanuit Randa met het nieuws dat er verse sneeuw is gevallen op de berg. Maar we gaan een poging wagen. Een mooie aanloop in de hete zon naar de Weisshorn hut vraagt wel wat energie. We vernemen dat vandaag niemand de top heeft bereikt en dus ook de sneeuwgraat nog niet gespoort is. Opnieuw lekker eten in de hut en we krijgen zelfs bij als we willen. Schuppen dus, want we gaan het nodig hebben. Om 3u zijn we op weg. De gletscheroversteek is kort en dan volgt al dadelijk de eerste hindernis 'die douche'. Een stijle gladde rotswand met een beekje doorheen. In't donker is't maar een natte bedoening. Eens bovenaan deze wand ligt een onoverzichtelijk sneeuwveld met overal sporen. We vorderen goed volgens de andere koplampjes, maar een cordé van gidsen en aspirant gidsen haalt ons snel in. We pikken even aan, maar het gaat te snel.
Weisshorn (4506m)
Daarna moeten we zelf onze weg zien te zoeken in de rotsgraten en couloirs. Een meerwaarde voor mij, dat zoeken 'keeps the mind busy'. Het is een onderhoudende zoektocht, die veel concentratie vraagt, we klimmen nog steeds zonder touw. Eén passage is een redelijk stijle wand die een beetje verijst is, maar ook dit gaat vlot, ook zonder touw. Na uren zoeken en blokken klauteren staan we eindelijk op de 'fruhstuckplatz' en de start van de graat. Hier binden we in om de luchtige rots en sneeuwgraat toch een beetje te beveiligen. Het juiste spoor volgen vraagt opnieuw concentratie en telkens is er weer een stevige korte rotspassage of messcherpe sneeuwgraat. Dit vraagt opnieuw veel tijd maar we schieten goed op en zien de gidsen voor ons al op de sneeuwflank naar de top sporen. Oef dat moeten we dus gelukkig niet zelf doen. Uiteindelijk bereiken we de sneeuwflank en de verse sneeuw vraagt best wat inspanning zelfs al is er gespoort. Uiteindelijk bereiken we de laatste rotsflank, met mixte klimmen. Dit ligt er moeilijk bij. Tom geraakt erop en ik volg. We passeren de gidsen die afdalen net voor de top. Het weer is 'grand beau' geen wolkje aan de lucht, en het zicht is eindeloos ver: Mont blanc, Gran paradiso,... Even goed genieten van het uitzicht, een koekje en dan dezelfde weg terug. In de afdaling van het mixte gedeelte maak ik nog een domme fout, ik kies een rotsgreep omgeven door sneeuw, bij belasting blijkt het een losse steen in de sneeuw te zijn, maar ik kan mijn evenwicht nog net bewaren. De afdaling is moeilijk de verse sneeuw is niet stabiel en de voettredes breken telkens uit. Tom heeft het er lastig mee. Het vraagt opnieuw veel concentratie. We kiezen ervoor om in de afdaling veel aandacht te schenken aan zekeren. Omdat we toch al even bezig zijn en een verslappen van de concentratie onaangename gevolgen kan hebben. De terugweg is lang en aan de verijste rotswand maken we een rappel. Ook 'die douche' is opnieuw onaangenaam nat en tricky. Moe en uitgelaten bereiken we de hut. We hadden beslist om nog een avondje te blijven om het einde van de Alpenvakantie te vieren en ook onze knieën te sparen voor de afdaling. Dus een flesje rode wijn smaakte best!
We eindigen met een tussenstop in Fontainebleau voor wat boulderen met Sofie, Kobe en Sandrine. Een gezellige afsluiter voor deze vakantie.
Topfoto Weisshorn
Zicht op Weisshorn vanuit hut met dank aan Tom's gsm
Alleszins heb ik deze vakantie ontdekt dat ook Oostenrijk mooie beklimmingen bezit. En dat een goede babbel met de huttenwirt meer waard is dan 100 topo's.
Met dank aan de foto's van internet geplukt.
Het lijstje in't kort:
-Talleitspitze (3406m) UIAA I - 5u - normalweg vanuit Vent
-Mittlerer (3518m) en Grosser Ramolkogel (3550m) UIAA II - vanuit Ramolhaus
-Nordliche Ramolkogel (of Anichspitze) (3428m)
-Spiegelkogel (3426m)
-Schalfkogel (3540m) - north ridge - overschrijding naar Hohe wildehaus
-Hohe Wilde (3482m) Noord en zuid top - 400m via ferrata - UIAA II -normaal route van heuit het noorden - overschrijding vanuit Hohe wildehaus - afdaling langs Langtalerferner gletscher
-Weisshorn (4506m) - normaalroute vanuit Weisshornhut - 7u tot top - 1600Hm, AD, III-,II,I, rock and snow 45°
Vent met Talleitspitze op de achtergrond
We bezitten een klein verslagje over de beklimming van de Talleitspitze (3406m) gevonden op't internet. Dit is dus de eerste inlooptocht. Ik kies voor mijn lichte 5.10 guide tennies schoenen. Niet echt ideaal voor de sneeuwveldjes. Het is warm en na veel zweten bereiken we de eerste sneeuwvelden. Deze steken we over tot we de rotsgraat bereiken. De graat is redelijk eenvoudig, hoewel er hier en daar een klimpassage in zit. Aan het topkruis eten we worst met Öztal-brood met een mooi zicht op Wildspitze, Similaun,... De terugweg is lang en warm, maar een prima inlooptocht. In de plensende regen stappen we naar het gezellige gasthaus in Vent voor een Wienerschnitzel'ke en een pintje, voor Tom natuurlijk Johannesbeersaft. Die avond verhuizen we al naar de andere vallei richting 'Obergurgl', zodat we 's ochtends snel kunnen aanlopen naar het 'Ramolhaus'.
Ramolhaus (3006m)
We slapen langs de weg in de auto. Een mooie tocht door Alpenweides naar de hut 1080 hoogtemeters in 4uur met zicht op een mooie vallei met besneeuwde toppen. We vragen dadelijk ook de mogelijkheden voor beklimmingen aan de huttenwirt. Met een paar zinnen praktische info weten we het project voor morgen. Mittlerer Ramolkogl (3518m) dan graatoverschrijding naar de hoogste top Grosser Ramolkogl (3550m) en indien nog tijd op de terugweg Nordliche Ramolkogl (3428m). Het avondeten is lekker en uitgebreid. Bij het eerste zonlicht staan we op en starten het ontbijtbuffet. Muesli, yoghurt, chocopops, brood, confituur,... smullen. Volgens de huttenwirt is een touw niet noodzakelijk, alle crevassen liggen dicht, dus stappen zonder touw richting de eenvoudige gletscher. De rotsgraad is mooi solide rots en met momenten toch echt klimmen.
Links Grosser Ramolkogel (3550m), midden Mittlerer (3518m) en rechts Nordliche Ramolkogel (3428m)
Alles verloopt vlot en na wat inspanning staan we onder de voet van 70m sneeuwwandje van de Nordliche Ramolkogl (3428m). En mooie mini-initiatie voor een noorwand beklimming. De klimmen af via de graat richting de hut. Om niet nu al in de pinten te moeten vliegen, vraagt Tom om er nog eentje bij te doen. Ene kogl welteverstaan. Na wat rekenwerk lijkt het qua tijd mogelijk. Dus vlammen we naar beneden en vervolgens de via ferrata op naar het joch (zadel) van de Spiegelkogel (3426m). Opnieuw een lange rotsgraat maar eenvoudiger. Opnieuw verloop alles zeer vlot. Tom is niet moe te krijgen. Ik kijk wat pips bij het lekkere avondeten. Ne kogl teveel zeg ik nog. Opnieuw naar de huttenwirt om te vragen of een overschrijding van de Schalfkogel (3540m) mogelijk om zo door te steken naar de volgende hut. Het weer is stabiel en we willen hiervan profiteren. Opnieuw een paar zinnen info, enkel de afdaling is niet zo duidelijk. Bij reservatie van de volgende hut (Hohe wildehaus) krijgen we iets meer info over de afdaling.
Links Schalfkogel (3540m)( wij hadden iets minder sneeuw als op de foto )
De gletscher is 's morgens redelijk goed, licht bevroren. Het is een eind stappen en stijgen in de sneeuw vooralleer we op de echte rotsgraat staan. Deze is niet super solid op plaatsen. Opletten dus. Uiteindelijk staan we op de laatste sneeuwgraat naar de top als we ontdekken dat het de laatste 30m verijst is. De firn is te dun langs de zijkant om zonder crampons erop te stappen. Dus snel crampons aan en hup naar de top. De afdaling is duidelijk. Eerst verder over de graat dan via een sneeuwveld en rotsgraat naar het joch, dan in een wijde boog de gletscher afdalen. Op het einde van de gletscher is het echter gevaarlijk als je hier de weg mist. De gletscher heeft namelijk de laatste rots en zandwand al deels naar beneden geduwd. Er lopen enorme scheuren daarheen de morene, die wijze erop dat dit ook wel eens kan instorten. We volgen onze neus en blijven boven deze scheuren traverseren totdat we opnieuw op de gletscher onderaan de wand staan. Enkel nog een hete wandeling naar de hut.
Hohe Wildehaus met op de achtergrond Spiegelkogl,Grosser Ramolkogl en Nordliche Ramolkogl
Een vrolijke huttenwirtin komt ons begroeten, en dadelijk bestellen we een gulashsoep'ke om te bekomen. We zijn ons sokken nog maar net aan't drogen in de zon als we uitgenodigd worden om en schnapps'ke mee te drinken. Gezellig zo die Oostenrijkse hutten. We raken aan de praat met enkele Duitsers en komen zo aan een plan voor de volgende dag. We willen de Hohe Wilde (3482m) overschrijden over Noord en zuid top en ontdekken dat je dan kan afdalen via een evenwijdige gletschervallei (Langtalerferner gletscher) opnieuw richting 'Obergurgl'. 's morgens is het beulen, de lange gletscher is door de zon gesmolten tot en hoop putten die 's nachts bevroren zijn. Uiteindelijk staan we nog snel aan het begin van de rotsgraat.
Links in de verte hohe Wilde (3482m) vanuit Hohe wildehaus
We klimmen onbewust de te omzeilen eerste rotspunt. Hierna doen we een rappel en zijn hierbij de start van de via ferrata die over heel de graat loopt. Deze via ferrata is eigenlijk voor ons een tegenvaller, een kabelloze beklimming had ons meer geinteresseerd. Jammer. Het vraagt allemaal wat tijd, een uur later staan we op de hoofdtop. Even wat worst, kaas, brood, nootjes. De afdaling is een duidelijk spoor in de wand van losse stenen. Niet moeilijk maar vraagt wel aandacht. We staan opnieuw op de gletscher, deze keer wel in een andere vallei - Langtalerferner. Een mooie vallei met een perfecte gletscher maakt dat we snel afdalen. We bereiken in de hitte Langtalereckhutte en drinken een pintje op't terras. De auto staat in Obergurgl dus we stappen over de verharde weg richting de vallei. Halfweg stelt Tom voor om een 'binnenweg' te nemen over de alpenweide. Na 300m zakken staan we voor een diepe canyon met wild water, einde 'binnenweg', dus opnieuw 300m stijgen naar de verharde weg. Een ijsje , een douche en ook de grill-teller van de pizzeria in 'Huben' doen wonderen.
Het slechte weer is opweg dus we beslissen om te verhuizen richting de normaalroute van de Weisshorn (4506m) voor het laatste doel van de vakantie. We cruisen rustig richting Zwitserland, geen druk want het is nog 2 dagen slecht weer. Uiteindelijk lopen we aan naar de Weisshorn hut vanuit Randa met het nieuws dat er verse sneeuw is gevallen op de berg. Maar we gaan een poging wagen. Een mooie aanloop in de hete zon naar de Weisshorn hut vraagt wel wat energie. We vernemen dat vandaag niemand de top heeft bereikt en dus ook de sneeuwgraat nog niet gespoort is. Opnieuw lekker eten in de hut en we krijgen zelfs bij als we willen. Schuppen dus, want we gaan het nodig hebben. Om 3u zijn we op weg. De gletscheroversteek is kort en dan volgt al dadelijk de eerste hindernis 'die douche'. Een stijle gladde rotswand met een beekje doorheen. In't donker is't maar een natte bedoening. Eens bovenaan deze wand ligt een onoverzichtelijk sneeuwveld met overal sporen. We vorderen goed volgens de andere koplampjes, maar een cordé van gidsen en aspirant gidsen haalt ons snel in. We pikken even aan, maar het gaat te snel.
Weisshorn (4506m)
Daarna moeten we zelf onze weg zien te zoeken in de rotsgraten en couloirs. Een meerwaarde voor mij, dat zoeken 'keeps the mind busy'. Het is een onderhoudende zoektocht, die veel concentratie vraagt, we klimmen nog steeds zonder touw. Eén passage is een redelijk stijle wand die een beetje verijst is, maar ook dit gaat vlot, ook zonder touw. Na uren zoeken en blokken klauteren staan we eindelijk op de 'fruhstuckplatz' en de start van de graat. Hier binden we in om de luchtige rots en sneeuwgraat toch een beetje te beveiligen. Het juiste spoor volgen vraagt opnieuw concentratie en telkens is er weer een stevige korte rotspassage of messcherpe sneeuwgraat. Dit vraagt opnieuw veel tijd maar we schieten goed op en zien de gidsen voor ons al op de sneeuwflank naar de top sporen. Oef dat moeten we dus gelukkig niet zelf doen. Uiteindelijk bereiken we de sneeuwflank en de verse sneeuw vraagt best wat inspanning zelfs al is er gespoort. Uiteindelijk bereiken we de laatste rotsflank, met mixte klimmen. Dit ligt er moeilijk bij. Tom geraakt erop en ik volg. We passeren de gidsen die afdalen net voor de top. Het weer is 'grand beau' geen wolkje aan de lucht, en het zicht is eindeloos ver: Mont blanc, Gran paradiso,... Even goed genieten van het uitzicht, een koekje en dan dezelfde weg terug. In de afdaling van het mixte gedeelte maak ik nog een domme fout, ik kies een rotsgreep omgeven door sneeuw, bij belasting blijkt het een losse steen in de sneeuw te zijn, maar ik kan mijn evenwicht nog net bewaren. De afdaling is moeilijk de verse sneeuw is niet stabiel en de voettredes breken telkens uit. Tom heeft het er lastig mee. Het vraagt opnieuw veel concentratie. We kiezen ervoor om in de afdaling veel aandacht te schenken aan zekeren. Omdat we toch al even bezig zijn en een verslappen van de concentratie onaangename gevolgen kan hebben. De terugweg is lang en aan de verijste rotswand maken we een rappel. Ook 'die douche' is opnieuw onaangenaam nat en tricky. Moe en uitgelaten bereiken we de hut. We hadden beslist om nog een avondje te blijven om het einde van de Alpenvakantie te vieren en ook onze knieën te sparen voor de afdaling. Dus een flesje rode wijn smaakte best!
We eindigen met een tussenstop in Fontainebleau voor wat boulderen met Sofie, Kobe en Sandrine. Een gezellige afsluiter voor deze vakantie.
Topfoto Weisshorn
Zicht op Weisshorn vanuit hut met dank aan Tom's gsm
Alleszins heb ik deze vakantie ontdekt dat ook Oostenrijk mooie beklimmingen bezit. En dat een goede babbel met de huttenwirt meer waard is dan 100 topo's.
Met dank aan de foto's van internet geplukt.
Het lijstje in't kort:
-Talleitspitze (3406m) UIAA I - 5u - normalweg vanuit Vent
-Mittlerer (3518m) en Grosser Ramolkogel (3550m) UIAA II - vanuit Ramolhaus
-Nordliche Ramolkogel (of Anichspitze) (3428m)
-Spiegelkogel (3426m)
-Schalfkogel (3540m) - north ridge - overschrijding naar Hohe wildehaus
-Hohe Wilde (3482m) Noord en zuid top - 400m via ferrata - UIAA II -normaal route van heuit het noorden - overschrijding vanuit Hohe wildehaus - afdaling langs Langtalerferner gletscher
-Weisshorn (4506m) - normaalroute vanuit Weisshornhut - 7u tot top - 1600Hm, AD, III-,II,I, rock and snow 45°
Abonneren op:
Posts (Atom)